Όλοι βλέπουμε τις συγκεντρώσεις τώρα, και λέμε ότι επιτέλους ο κόσμος ξύπνησε. Αφού λοιπόν ο κόσμος ξύπνησε, ίσως είναι καιρός να δούμε και με ανοικτά τα μάτια αυτό που ακριβώς είναι το Ελληνικό Πείραμα.
Από τόσα που έχουν ειπωθεί, 1,5 χρόνο τώρα, φαίνεται ολοένα να είναι μια συνομωσία «εις βάρος» της χώρας. Προσωπικά βλέπω αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας σαν την δοκιμή μιας κατεύθυνσης της ΕΕ η οποία ήταν μάλλον αναμενόμενη. Την ουσιαστική ένωση.
Για να μην γεμίσουμε πάλι οικονομικούς όρους θα πω κάτι απλό και απόλυτα κατανοητό από όλους. Ουσιαστική ένωση σημαίνει κοινό ταμείο. Δεν έχει καμία σημασία δηλαδή αν έχουνε κοινές διατάξεις, συνέδρια, κάποιες Βρυξέλλες να οργανώνουν όλον αυτό το χορό από «συμφωνίες». Τελικά Ένωση νοείται μόνο αν υπάρχει κοινό ταμείο. Και κοινό ταμείο στην ΕΕ δεν υπάρχει.
Γιατί τότε να υπάρχει η ίδια η ΕΕ;
Η Ευρώπη γινόταν πάντα το έδαφος των παγκόσμιων συγκρούσεων. Στα κράτη της και πάνω στους πολίτες της ξέσπασαν, πέραν πολλών άλλων δυο καταταστροφικότατοι παγκόσμιοι πόλεμοι. Η ΕΕ λοιπόν κατ’αρχήν αποσόβησε αυτόν τον κίνδυνο, τουλάχιστον μεχρι σήμερα.
Όμως οι πόλεμοι γίνονται για τους πόρους και τον πλούτο. Ακόμη και σε πλήρη, ουσιαστική ένωση, διαφορετικές «πολιτείες» ας το πούμε έτσι, των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, θα είχαν διαφορετικά επίπεδα πλούτου και βιοτικού επιπέδου των πολιτών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όμως εκεί, όταν χρεοκοπεί η Λουιζιάνα, ή η Καλιφόρνια, δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμών και απο που βρίσκονται τα λεφτά των ΗΠΑ. Η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ χρηματοδοτεί άτοκα, χωρίς να τίθεται βέβαια θέμα παραχώρησης εδαφικής ακεραιότητας σε περίπτωση μη πληρωμής. Αφού η εδαφική ακεραιότητα είναι ήδη παραχωρημένη και τόσο η Καλιφόρνια, όσο και η Λουιζιάνα, είναι έδαφος των ΗΠΑ.
Αυτή είναι η ουσιαστική ένωση, που φτιάχνει μια ουσιαστική υπερδύναμη. Άλλο έδαφος του Τεξας άλλο έδαφος των ΗΠΑ. Με τον ίδιο τρόπο άλλο Ευρωπαικό έδαφος, άλλο Ελληνικό έδαφος.
Η Ευρώπη είναι υπερδύναμη στα χαρτιά όμως ακόμη. Στη θεωρία, στο νόμισμα. Το Ευρώ, από καταβολής του, έχει κυριολεκτικά συντρίψει το δολάριο. Όμως η ΕΕ είναι ένας γίγαντας με χάρτινα πόδια. Γιατί τα πόδια του είναι κράτη, που ακόμη δεν έχουν γίνει πολιτείες του, και τα οποία μπορούν ανα πάσα στιγμή να αποχωρήσουν από την ένωση όπως επίσης και από το ευρώ.
Σκεφτείτε τι θα σήμαινε αυτό για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Να αποχωρήσει το χρεοκοπημένο Τεξας ας πούμε και να αρχίσει ανεξάρτητες συναλλαγές με τη Βενεζουέλα. Ή η χρεοκοπημένη Καλιφόρνια να «τα βρεί» με την Κίνα ας πούμε ή ακόμη και πιο μαλακά, με τον Καναδά;
Όπως καταλαβαίνουμε όλοι μια υπερδύναμη δεν κτίζεται έτσι. Ούτε στηρίζεται έτσι. Στο μεταξύ όμως το ευρώ όλο και ταπείνωνει το δολάριο παγκοσμίως, και ο αφανής οικονομικός πόλεμος μεταξύ Ευρώπης Αμερικής αλλά και της Κίνας μαινόταν στο παρασκήνιο. Τι θα γινόταν όταν οι αντίπαλοι αποφάσιζαν να ρίξουν τις μάσκες;
Αυτό έγινε με την κατάρρευση της Λέχμαν Μπροδερς. Οδήγησε σε κρίση η οποία, θα έθιγε την αχίλλειο πτέρνα της ΕΕ. Τα κράτη της. Πάνω στην οικονομική κρίση, όπως ήταν επόμενο, τα πιο χρεωμένα κράτη της ΕΕ θα θίγονταν περισσότερο. Αυτά τα κράτη τότε θα είχαν μόνο δυο επιλογές: η μία να χρεοκοπήσουν και η δεύτερη να στηριχθούν από κάποιον εξωτερικό φορέα.
Η χρεοκοπία ενός κράτους της ΕΕ θα ήταν ακριβώς σαν το σπάσιμο ενός μέρους από τα πόδια της. Τα χάρτινα πόδια της. Που οποιοδήποτε μέρος τους και αν έσπαγε, θα κατέρρεε ολόκληρη η ΕΕ. Ετσι η χρεοκοπία αποκλειόταν.
Για πρώτη φορά επι τη ευκαιρία της Ελληνικής κρίσης λοιπόν τέθηκε το ζήτημα της «Πίστης στην Ένωση». Το πιστό κράτος της ΕΕ δεν υπήρχε περίπτωση να δανειστεί από τους κινέζους ούτε από τους ρώσους ούτε από τους άραβες. Το πιστό κράτος θα δανειζόταν ΜΟΝΟ από φορέα που θα ενέκρινέ η ΕΕ.
Εκεί προέκυψε «Το Ελληνικό πείραμα».
Το σκοτεινό παιχνίδι παρέμενε, αφού ΕΕ και ΗΠΑ υποτίθεται ήταν φίλοι. Αν η ΕΕ απέκλειε κάθε άλλον, και δάνειζε την Ελλάδα άτοκα, φυσικά θα την έσωζε αμέσως. Όμως την ίδια στιγμή θα ήταν η πρώτη πράξη ουσιαστικής ένωσης. Την οποία φυσικά θα ακολουθούσαν όλες οι άλλες. Όλα τα άλλα κράτη της ΕΕ υπο την πίεση του οικονομικού πολέμου Κίνας και ΗΠΑ θα αναζητούσαν στήριξη από τον Ευρωπαϊκό «κουμπαρά» με τον ίδιο τρόπο. Και η ΕΕ θα τους έσωζε. Όμως παρά που έως εδώ όλα φαίνονται καλά υπήρχαν τρία μεγάλα προβληματάκια
Η ΕΕ μπορεί να μην διαθέτει τάνκς, να μην είναι πολεμοχαρής όπως οι ΗΠΑ και να έχει αφήσει πίσω της πολλούς αιώνες την αποικιοκρατία και όλες τις συνυφασμένες με αυτήν τακτικές πολιτικές και στρατηγικές. Αυτά όμως δεν αναιρούν την ισχύ του ευρώ. Ούτε το ότι η ΕΕ, ενωμένη ουσιαστικά, θα είναι ο αδιαφιλονίκητος οικονομικός εμπορικός και τεχνολογικός ηγέτης στον κόσμο.
Ετσι η ουσιαστική ένωση, σε έναν οικονομικό πόλεμο με τους αντιπάλους της στην πραγματικότητα σημαίνει σαν η ΕΕ που έως χθές πολεμούσε με διάσπαρτες μεραρχίες, να εχει αποκτήσει στα ξαφνικά πυρηνικό οπλοστάσιο. Πόσοι εχθροί θα επέτρεπαν στους εχθρους τους να αποκτήσουν συντριπτική υπεροπλία;
Ετσι η ΕΕ έδειξε διπλωματία. Έχωσε αφενός το ΔΝΤ στην συμφωνία με την Ελλάδα, για να δείξει ότι τάχα δεν έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Αφ ετέρου έδειξε συμπεριφορά κακού δανειστή προς την Ελλάδα με υπέρογκα επιτόκια. Προσπαθώντας να πάρει μακριά τις υποψίες για «γενική αναδιάρθρωση» της ΕΕ αυτή τη φορά. Ότι δηλαδή από ενωση κρατών, ανίσχυρη οικονομικά, θα το γύριζε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, πανίσχυρες οικονομικά. Προσπαθώντας έτσι να κερδίσει χρόνο.
Την ίδια στιγμή, δια μέσου αυτου του χειρισμού, η ΕΕ «ανάγκασε» την Ελλάδα στην υπογραφή όρων παραχώρησης της εδαφικής κυριαρχίας. Εξασφαλίζοντας έτσι ότι ο κουμπαράς θα αδειάσει μια φορά για το setup του μαγαζιού, και όχι διαρκώς, εξ αιτίας των κακών διαχειριστών του. Την ίδια στιγμή οδηγώντας στην πρώτη πράξη εφαρμογής των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Ένα κράτος δηλαδή που χωρίς εθνική κυριαρχία θα περνούσε στην Ευρωπαική κυριαρχία. Και θα γινόταν η πρώτη Πολιτεία, από της Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Αυτό ήταν το Ελληνικό πείραμα. Μάλιστα θα φαινόταν να έχει γίνει αναγκαστικά. Επειδή η Ελλάδα, ή η Ισπανία, ή η Πορτογαλία, ή η Ιταλία, ας πούμε, δεν πλήρωσαν η κάθε μια τα Μνημόνια τους. Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν το ίδιο: Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα είχαν πλέον ουσιαστικά δημιουργηθεί. Η υπερδύναμη που πλέον δεν είχε κανέναν να φοβηθεί. Αφού θα είχε πλέον δημιουργήσει το υπερόπλο και την συντριπτική της υπεροπλία: Την ουσιαστική της ένωση
Το ζήτημα είναι ότι δεν γίνεται μάλλον έτσι. Με τα ψέματα. Ετσι δείχνουν οι εξελίξεις και ήταν μάλλον αναμενόμενο. Η τακτική της «αναγκαστικής ένωσης» δια μέσου μνημονίων που θα αναγκάζουν σε παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, μπορεί να παραπλανά τους αντιπάλους όμως δημιουργεί στα κράτη της ένωσης εντυπώσεις αντίθετες με τις επιθυμητές. Φαίνεται σαν η Ένωση να είναι πλέον μια κατακτητική προσπάθεια των δυο πιο δυνατών κρατών της, της Γερμανίας, και της Γαλλίας, εναντίον και εις βάρος όλων των υπολοίπων. Και το κυριότερο, αυτή όλη η ζημιά ίσως γίνεται χωρίς κέρδος. Αφού οι εχθροί της ΕΕ είναι κι αυτοί επίσης διπλωμάτες. Δεν τους ενδιαφέρει λοιπόν με ποιόν τρόπο θα αποκτήσει η ΕΕ την οικονομική της υπεροπλία. Τους ενδιαφέρει να μην την αποκτήσει.
Αφού λοιπόν η οικονομική σύγκρουση, παγκοσμίως, είναι αναπόφευκτη, δεν είναι καλύτερα η ΕΕ να ανοίξει τα χαρτιά της τουλάχιστον στα κράτη μέλη της, εξασφαλίζοντας έτσι την εσωτερική της ομοψυχία;
Η ειλικρίνεια εκ μέρους της ΕΕ προς τους εταίρους της για το «που το πάει» μπορεί να αποκαλύψει τα σχέδια της στους αντιπάλους της. Όμως πρώτον, τα σχέδια αυτά οι αντίπαλοι της τα βλέπουν τα φοβούνται και τα ξέρουν από την νομισματική ένωση ήδη, και δεύτερον χωρίς την ειλικρίνεια η ΕΕ κινδυνεύει να καταρρεύσει εκ των έσω. Αφού πλέον ούτε οι πολίτες στα κράτη μέλη θα εμπιστεύονται τους κατά τόπους κυβερνήτες τους. Όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Το Ελληνικό πείραμα λοιπόν, αντί να είναι ένα πείραμα εξαπάτησης και χειραγώγησης, προς ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, μπορεί κάλλιστα να είναι μια ανοικτή πρόταση προς αυτό το ποθούμενο αποτέλεσμα. Ένα δημοψήφισμα που ήρθε μάλλον ο καιρός να γίνει σε κάθε Ευρωπαϊκό κράτος μέλος. Και να κάνει πλέον τα χάρτινα πόδια της σιδερένια. Αντικαθιστώντας την αμφιβολία των κρατών μελών της και των πολιτών της, με μια ακλόνητη σιδερένια πίστη στις Ηνωμένες Πολίτείες της Ευρώπης.
Η οποια βέβαια με τις σημερινές συνθήκες και χειρισμους δεν είναι δυνατον να υπάρξει.
Νομίζω ότι αν ρωτούσαμε κάθε πολίτη του Τεξας τι θα προτιμούσε να είναι πολίτης του Τεξας ή των ΗΠΑ η συντριπτική πλειοψηφία θα επέλεγε το δεύτερο. Η ΕΕ λοιπόν πρέπει κάποια στιγμή να το θέσει ανοικτά και επί τάπητος. Θα δημιουργήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή θα παραμείνει μια ένωση με ασαφείς όρους και σκοπούς την οποία τα κράτη μέλη της θα εμπιστεύονται κάθε μέρα και λιγότερο;
Από τόσα που έχουν ειπωθεί, 1,5 χρόνο τώρα, φαίνεται ολοένα να είναι μια συνομωσία «εις βάρος» της χώρας. Προσωπικά βλέπω αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας σαν την δοκιμή μιας κατεύθυνσης της ΕΕ η οποία ήταν μάλλον αναμενόμενη. Την ουσιαστική ένωση.
Για να μην γεμίσουμε πάλι οικονομικούς όρους θα πω κάτι απλό και απόλυτα κατανοητό από όλους. Ουσιαστική ένωση σημαίνει κοινό ταμείο. Δεν έχει καμία σημασία δηλαδή αν έχουνε κοινές διατάξεις, συνέδρια, κάποιες Βρυξέλλες να οργανώνουν όλον αυτό το χορό από «συμφωνίες». Τελικά Ένωση νοείται μόνο αν υπάρχει κοινό ταμείο. Και κοινό ταμείο στην ΕΕ δεν υπάρχει.
Γιατί τότε να υπάρχει η ίδια η ΕΕ;
Η Ευρώπη γινόταν πάντα το έδαφος των παγκόσμιων συγκρούσεων. Στα κράτη της και πάνω στους πολίτες της ξέσπασαν, πέραν πολλών άλλων δυο καταταστροφικότατοι παγκόσμιοι πόλεμοι. Η ΕΕ λοιπόν κατ’αρχήν αποσόβησε αυτόν τον κίνδυνο, τουλάχιστον μεχρι σήμερα.
Όμως οι πόλεμοι γίνονται για τους πόρους και τον πλούτο. Ακόμη και σε πλήρη, ουσιαστική ένωση, διαφορετικές «πολιτείες» ας το πούμε έτσι, των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, θα είχαν διαφορετικά επίπεδα πλούτου και βιοτικού επιπέδου των πολιτών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όμως εκεί, όταν χρεοκοπεί η Λουιζιάνα, ή η Καλιφόρνια, δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμών και απο που βρίσκονται τα λεφτά των ΗΠΑ. Η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ χρηματοδοτεί άτοκα, χωρίς να τίθεται βέβαια θέμα παραχώρησης εδαφικής ακεραιότητας σε περίπτωση μη πληρωμής. Αφού η εδαφική ακεραιότητα είναι ήδη παραχωρημένη και τόσο η Καλιφόρνια, όσο και η Λουιζιάνα, είναι έδαφος των ΗΠΑ.
Αυτή είναι η ουσιαστική ένωση, που φτιάχνει μια ουσιαστική υπερδύναμη. Άλλο έδαφος του Τεξας άλλο έδαφος των ΗΠΑ. Με τον ίδιο τρόπο άλλο Ευρωπαικό έδαφος, άλλο Ελληνικό έδαφος.
Η Ευρώπη είναι υπερδύναμη στα χαρτιά όμως ακόμη. Στη θεωρία, στο νόμισμα. Το Ευρώ, από καταβολής του, έχει κυριολεκτικά συντρίψει το δολάριο. Όμως η ΕΕ είναι ένας γίγαντας με χάρτινα πόδια. Γιατί τα πόδια του είναι κράτη, που ακόμη δεν έχουν γίνει πολιτείες του, και τα οποία μπορούν ανα πάσα στιγμή να αποχωρήσουν από την ένωση όπως επίσης και από το ευρώ.
Σκεφτείτε τι θα σήμαινε αυτό για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Να αποχωρήσει το χρεοκοπημένο Τεξας ας πούμε και να αρχίσει ανεξάρτητες συναλλαγές με τη Βενεζουέλα. Ή η χρεοκοπημένη Καλιφόρνια να «τα βρεί» με την Κίνα ας πούμε ή ακόμη και πιο μαλακά, με τον Καναδά;
Όπως καταλαβαίνουμε όλοι μια υπερδύναμη δεν κτίζεται έτσι. Ούτε στηρίζεται έτσι. Στο μεταξύ όμως το ευρώ όλο και ταπείνωνει το δολάριο παγκοσμίως, και ο αφανής οικονομικός πόλεμος μεταξύ Ευρώπης Αμερικής αλλά και της Κίνας μαινόταν στο παρασκήνιο. Τι θα γινόταν όταν οι αντίπαλοι αποφάσιζαν να ρίξουν τις μάσκες;
Αυτό έγινε με την κατάρρευση της Λέχμαν Μπροδερς. Οδήγησε σε κρίση η οποία, θα έθιγε την αχίλλειο πτέρνα της ΕΕ. Τα κράτη της. Πάνω στην οικονομική κρίση, όπως ήταν επόμενο, τα πιο χρεωμένα κράτη της ΕΕ θα θίγονταν περισσότερο. Αυτά τα κράτη τότε θα είχαν μόνο δυο επιλογές: η μία να χρεοκοπήσουν και η δεύτερη να στηριχθούν από κάποιον εξωτερικό φορέα.
Η χρεοκοπία ενός κράτους της ΕΕ θα ήταν ακριβώς σαν το σπάσιμο ενός μέρους από τα πόδια της. Τα χάρτινα πόδια της. Που οποιοδήποτε μέρος τους και αν έσπαγε, θα κατέρρεε ολόκληρη η ΕΕ. Ετσι η χρεοκοπία αποκλειόταν.
Για πρώτη φορά επι τη ευκαιρία της Ελληνικής κρίσης λοιπόν τέθηκε το ζήτημα της «Πίστης στην Ένωση». Το πιστό κράτος της ΕΕ δεν υπήρχε περίπτωση να δανειστεί από τους κινέζους ούτε από τους ρώσους ούτε από τους άραβες. Το πιστό κράτος θα δανειζόταν ΜΟΝΟ από φορέα που θα ενέκρινέ η ΕΕ.
Εκεί προέκυψε «Το Ελληνικό πείραμα».
Το σκοτεινό παιχνίδι παρέμενε, αφού ΕΕ και ΗΠΑ υποτίθεται ήταν φίλοι. Αν η ΕΕ απέκλειε κάθε άλλον, και δάνειζε την Ελλάδα άτοκα, φυσικά θα την έσωζε αμέσως. Όμως την ίδια στιγμή θα ήταν η πρώτη πράξη ουσιαστικής ένωσης. Την οποία φυσικά θα ακολουθούσαν όλες οι άλλες. Όλα τα άλλα κράτη της ΕΕ υπο την πίεση του οικονομικού πολέμου Κίνας και ΗΠΑ θα αναζητούσαν στήριξη από τον Ευρωπαϊκό «κουμπαρά» με τον ίδιο τρόπο. Και η ΕΕ θα τους έσωζε. Όμως παρά που έως εδώ όλα φαίνονται καλά υπήρχαν τρία μεγάλα προβληματάκια
- Από ποιους γεμίζει ο Ευρωπαϊκός κουμπαράς;
- Οι χρεωμένες Πολιτείες που θα σώζονταν, πώς θα διασφαλιζόταν ώστε να μην ξαναχρεοκοπήσουν; και
- Οι αντίπαλοι πλέον δεν θα είχαν την παραμικρή αμφιβολία για την τεράστια δύναμη της ΕΕ.
Η ΕΕ μπορεί να μην διαθέτει τάνκς, να μην είναι πολεμοχαρής όπως οι ΗΠΑ και να έχει αφήσει πίσω της πολλούς αιώνες την αποικιοκρατία και όλες τις συνυφασμένες με αυτήν τακτικές πολιτικές και στρατηγικές. Αυτά όμως δεν αναιρούν την ισχύ του ευρώ. Ούτε το ότι η ΕΕ, ενωμένη ουσιαστικά, θα είναι ο αδιαφιλονίκητος οικονομικός εμπορικός και τεχνολογικός ηγέτης στον κόσμο.
Ετσι η ουσιαστική ένωση, σε έναν οικονομικό πόλεμο με τους αντιπάλους της στην πραγματικότητα σημαίνει σαν η ΕΕ που έως χθές πολεμούσε με διάσπαρτες μεραρχίες, να εχει αποκτήσει στα ξαφνικά πυρηνικό οπλοστάσιο. Πόσοι εχθροί θα επέτρεπαν στους εχθρους τους να αποκτήσουν συντριπτική υπεροπλία;
Ετσι η ΕΕ έδειξε διπλωματία. Έχωσε αφενός το ΔΝΤ στην συμφωνία με την Ελλάδα, για να δείξει ότι τάχα δεν έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Αφ ετέρου έδειξε συμπεριφορά κακού δανειστή προς την Ελλάδα με υπέρογκα επιτόκια. Προσπαθώντας να πάρει μακριά τις υποψίες για «γενική αναδιάρθρωση» της ΕΕ αυτή τη φορά. Ότι δηλαδή από ενωση κρατών, ανίσχυρη οικονομικά, θα το γύριζε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, πανίσχυρες οικονομικά. Προσπαθώντας έτσι να κερδίσει χρόνο.
Την ίδια στιγμή, δια μέσου αυτου του χειρισμού, η ΕΕ «ανάγκασε» την Ελλάδα στην υπογραφή όρων παραχώρησης της εδαφικής κυριαρχίας. Εξασφαλίζοντας έτσι ότι ο κουμπαράς θα αδειάσει μια φορά για το setup του μαγαζιού, και όχι διαρκώς, εξ αιτίας των κακών διαχειριστών του. Την ίδια στιγμή οδηγώντας στην πρώτη πράξη εφαρμογής των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Ένα κράτος δηλαδή που χωρίς εθνική κυριαρχία θα περνούσε στην Ευρωπαική κυριαρχία. Και θα γινόταν η πρώτη Πολιτεία, από της Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Αυτό ήταν το Ελληνικό πείραμα. Μάλιστα θα φαινόταν να έχει γίνει αναγκαστικά. Επειδή η Ελλάδα, ή η Ισπανία, ή η Πορτογαλία, ή η Ιταλία, ας πούμε, δεν πλήρωσαν η κάθε μια τα Μνημόνια τους. Το αποτέλεσμα όμως θα ήταν το ίδιο: Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα είχαν πλέον ουσιαστικά δημιουργηθεί. Η υπερδύναμη που πλέον δεν είχε κανέναν να φοβηθεί. Αφού θα είχε πλέον δημιουργήσει το υπερόπλο και την συντριπτική της υπεροπλία: Την ουσιαστική της ένωση
Το ζήτημα είναι ότι δεν γίνεται μάλλον έτσι. Με τα ψέματα. Ετσι δείχνουν οι εξελίξεις και ήταν μάλλον αναμενόμενο. Η τακτική της «αναγκαστικής ένωσης» δια μέσου μνημονίων που θα αναγκάζουν σε παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, μπορεί να παραπλανά τους αντιπάλους όμως δημιουργεί στα κράτη της ένωσης εντυπώσεις αντίθετες με τις επιθυμητές. Φαίνεται σαν η Ένωση να είναι πλέον μια κατακτητική προσπάθεια των δυο πιο δυνατών κρατών της, της Γερμανίας, και της Γαλλίας, εναντίον και εις βάρος όλων των υπολοίπων. Και το κυριότερο, αυτή όλη η ζημιά ίσως γίνεται χωρίς κέρδος. Αφού οι εχθροί της ΕΕ είναι κι αυτοί επίσης διπλωμάτες. Δεν τους ενδιαφέρει λοιπόν με ποιόν τρόπο θα αποκτήσει η ΕΕ την οικονομική της υπεροπλία. Τους ενδιαφέρει να μην την αποκτήσει.
Αφού λοιπόν η οικονομική σύγκρουση, παγκοσμίως, είναι αναπόφευκτη, δεν είναι καλύτερα η ΕΕ να ανοίξει τα χαρτιά της τουλάχιστον στα κράτη μέλη της, εξασφαλίζοντας έτσι την εσωτερική της ομοψυχία;
Η ειλικρίνεια εκ μέρους της ΕΕ προς τους εταίρους της για το «που το πάει» μπορεί να αποκαλύψει τα σχέδια της στους αντιπάλους της. Όμως πρώτον, τα σχέδια αυτά οι αντίπαλοι της τα βλέπουν τα φοβούνται και τα ξέρουν από την νομισματική ένωση ήδη, και δεύτερον χωρίς την ειλικρίνεια η ΕΕ κινδυνεύει να καταρρεύσει εκ των έσω. Αφού πλέον ούτε οι πολίτες στα κράτη μέλη θα εμπιστεύονται τους κατά τόπους κυβερνήτες τους. Όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Το Ελληνικό πείραμα λοιπόν, αντί να είναι ένα πείραμα εξαπάτησης και χειραγώγησης, προς ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, μπορεί κάλλιστα να είναι μια ανοικτή πρόταση προς αυτό το ποθούμενο αποτέλεσμα. Ένα δημοψήφισμα που ήρθε μάλλον ο καιρός να γίνει σε κάθε Ευρωπαϊκό κράτος μέλος. Και να κάνει πλέον τα χάρτινα πόδια της σιδερένια. Αντικαθιστώντας την αμφιβολία των κρατών μελών της και των πολιτών της, με μια ακλόνητη σιδερένια πίστη στις Ηνωμένες Πολίτείες της Ευρώπης.
Η οποια βέβαια με τις σημερινές συνθήκες και χειρισμους δεν είναι δυνατον να υπάρξει.
Νομίζω ότι αν ρωτούσαμε κάθε πολίτη του Τεξας τι θα προτιμούσε να είναι πολίτης του Τεξας ή των ΗΠΑ η συντριπτική πλειοψηφία θα επέλεγε το δεύτερο. Η ΕΕ λοιπόν πρέπει κάποια στιγμή να το θέσει ανοικτά και επί τάπητος. Θα δημιουργήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή θα παραμείνει μια ένωση με ασαφείς όρους και σκοπούς την οποία τα κράτη μέλη της θα εμπιστεύονται κάθε μέρα και λιγότερο;
