Δεν είμαι σίγουρος ότι Je suis Charlie

Χριστός, 'Όντιν, Δίας, Βούδας, Μωάμεθ, Ιεχωβάς κατα Gotlib

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Παρίσι φοιτητής κι εγώ κάποτε, την μανία του Γκοτλιμπ, εντός από τους αγαπημένους μου σκιτσογράφους, με το Χριστό. Εκείνος δημοσίευε κυρίως στο  Echo de Savanes.Ο Γκοτλιμπ ήταν ο πιο επίμονος στην ενασχόληση με το θεϊκό ζήτημα. Οι διαφοροι θεοί του και όλα όσα τους έβαζε να κάνουν, ήταν παντα μεγάλη πρόκληση για τις αξίες και τις αντιλήψεις ολόκληρων σχολών πολιτισμού.Όσα φοβερά όμως και αν έσερναν με τα σκίτσα τους για Θεούς, ανθρώπους και σύμβολα, θυμάμαι πόσο αυτό μου είχε κάνει εντύπωση. Πως, κατά ένα περίεργο τρόπο, ποτέ δεν μπορούσες να πεις το γαλλικό κόμικς προσβλητικό. Ήταν τροφή για σκέψη.

Είδα προχθές πάλι μερικά απο τα σκίτσα με τον Μωάμεθ του Charlie Hebdo. Να στέκεται σε μια φάση γυμνός με τον κώλο προς τον θεατή με ένα αστέρι μπροστά στην κωλοτρυπίδα και η λεζάντα να γράφει με μεγάλα γράμματα : «Μωάμεθ, ένα αστέρι γεννιέται»...

Ήταν πολύ θλιβερή η δολοφονία 12 ανθρώπων στο περιοδικό. Όμως κάποιοι έπεισαν  κάποιους να κάνουν αυτές τις δολοφονίες. Θα το κατάφερναν αραγε ποτέ χωρίς τα σκίτσα του Charlie Hebdo? Αυτό ενδιαφέρει εμένα. Το γενικευμένο κύμα τρομοκρατίας που πανικοβάλει πολεις ολοκληρες με ενδιαφέρει, γιατί σ'αυτές τις πόλεις ζω. Η πιθανότητα ανοικτής αντιπαράθεσης χριστιανικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων επίσης με ενδιαφέρει. Τα αξίζει όλα αυτά η "εποικοδομητική κριτική" όπως θα ήθελε το Charlie Hebdo να ονομάσουμε την επιμονη προκλητικότητα των σκίτσων του; Κι  αν όλη αυτή η προκλητικότητα ήταν μονο για να κερδίσει μια μερίδα αγοράς χριστιανών που μισούν τους μουσουλμάνους; Εγω και εκκατομύρια άλλοι χριστιανοί δεν τους μισούμε. Για λίγες μόνον χιλιάδες που μπορεί να διασκέδαζαν με τα σκίτσα του Charlie Hebdo με τον Μωάμεθ θα πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να υποστούμε μια κοινωνική αναστάτωση; Χριστιανοί και μουσουλμάνοι.

Οταν ήμουν για πεντε έτη σε μουσουλμανικές χώρες θυμάμαι που είχα συζητήσει πολλές φορές με μουσουλμάνους ενα θέμα πολύ ταμπού γι'αυτούς. Πως δηλαδή ενώ έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά σακχαρώδη διαβήτη στον πλανήτη δεν λένε να αλλάξουν τις συνήθειες του Ραμαντάν τους. Εξεφραζα την άποψη ότι ο Μωάμεθ το είχε φτιάξει για να μπορούν να συμμετέχουν αν χρειαζόταν και οι γυναίκες και τα μικρα παιδιά στις διαρκείς πολεμικές εκστρατείες, επειδή τότε ο πληθυσμός τους ήταν μικρός. Ωστε να αντέχουν όλοι σε κακουχίες και πολιορκίες. Κάθονται λοιπόν νηστικοί για άπειρες ώρες οι καημένοι οι μουσουλμάνοι, καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, πολλοί χωρίς ούτε νερό, το καλοκαίρι σε απίθανη ζέστη. Έπειτα το βράδυ πέφτουν με τα μούτρα στο φαί, με μια δίαιτα πλούσια σε ζυμαρικά, ψωμιά και κάθε είδους μπακλαβαδάκια. Πηγαίνοντας το σάκχαρό τους απο το 50 που έχει πέσει στο 200 μέσα σε λίγα λεπτά. Κάθε μέρα, για 30 μέρες κάθε χρόνο. Όταν ύστερα φτιάχνουν διαβήτη απορούν…

Λοιπόν δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι βρήκαν την σκέψη... σωστή! Και κανείς δεν μου επιτέθηκε ουτε καν φραστικά. Άλλο όμως φαίνεται είναι να θίγεις το λάθος του άλλου και άλλο να τον προσβάλλεις εκμεταλλευόμενος αυτό του το λάθος. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι σκιτσογράφοι. Πόσο λοιπόν ήταν αθώα τα σκίτσα του Charlie Hebdo? Γιατί συνέχισε με τόση επιμονή να προσβάλει τον προφήτη των μουσουλμάνων παρά την πολύ έντονη αντίδραση τους στα πρώτα σκίτσα, δέκα χρόνια πριν; Με τρόπο που ακόμη και προκλητικότατοι σκιτσογράφοι όπως ο Γκοτλιμπ και άλλοι ουδέποτε είχαν κάνει; 

Αυτό το σύνθημα λοιπόν που τώρα προτείνεται προς όλους μας, να γίνουμε κι εμείς το Charlie, δεν είναι κάπως διφορούμενο; Δηλαδή επειδή σε κανέναν μας δεν αρέσει η τρομοκρατία, και την καταδικάζουμε, να θεωρηθεί αυτόματα ότι επιβραβεύουμε και την διαρκή τακτική ενός περιοδικού να προσβάλει με μοναδικά προκλητικό τρόπο όλους τους μουσουλμάνους εξοργίζοντας τους; 

Το Charlie Hebdo ακολούθησε μόνο του αυτή τη τακτική για χρόνια για τους δικούς του λόγους. Εμας όλους τους χριστιανούς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε γενικευμένη εμπλοκή με τους μουσουλμάνους εξαιτίας της τακτικής του. Τότε δεν ήμασταν το Charlie.  Μήπως λοιπόν είναι καλύτερα και τώρα να σκεφτούμε πριν βιαστούμε να παπαγαλίσουμε κι εμείς "Je suis Charlie";