Η "σχολή πολιτικής" Παπανδρέου

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδειξε πρός κάθε μήκος και πλάτος  ότι  δεν έχει την παραμικρή σημασία τί κάνει ένας πολιτικός. Σημασία έχει να μην τον πιάνουν και να επανεκλέγεται  !!! Έτσι πλείστα όσα σκάνδαλα βάραιναν αυτόν και τις κυβερνήσεις του μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας χωρίς ποτέ γι'αυτά να πληρώσει ή να τιμωρηθεί κανείς. Εκτός ίσως απο τον Ελληνικό λαό και το Ελληνικό δημόσιο.

Κερδίζοντας όλο το λαό με την διάσημη πλέον "Αλλαγή" του (που όλο θα ερχόταν και ποτέ δεν ήρθε για την Ελλάδα) ο Ανδρέας Παπανδρέου γρήγορα έδωσε μαθήματα πολιτικής και σε όλους τους υπόλοιπους βουλευτές που έσπευσαν να τον μιμηθούν.  Αφού δηλαδή η κυβέρνηση δεν δούλευε, γιατί να δούλευαν αυτοί; Κι έτσι δημιουργήθηκε η "Βουλή ΑΕ",  όπως την λέει ο μέσος Έλληνας εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Και έγιναν οι βουλευτές "βολευτές" όπως εδώ και χρόνια τους αποκαλούν παρα πολλοί Έλληνες και απο πέρυσι τον Οκτώβριο, σχεδόν όλοι.


Η "Βουλή Α.Ε." ήταν το σχήμα όπου όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, συννενοημένοι θα λεγες άψογα για το ρόλο τους ο  καθένας, παριστάνανε σύσσωμοι την Ελληνική Βουλή.  Αυτοί λοιπόν που μπορούσαν να πείσουν,  με την αλλαγή, ή την κάθαρση, ανάλογα,  κέρδιζαν τις εκλογές και έπαιρναν τη διαχείριση του ταμείου.  Οι υπόλοιποι παρίσταναν την αντιπολίτευση.  Και όλοι μαζί απολάμβαναν βουλευτικούς μισθούς συντάξεις, και όλα τα παχουλά τους προνόμια,  (που ακόμη τα απολαμβάνουν παρά τα αιματηρά μέτρα για όλους τους υπόλοιπους) χωρίς να κάνουνε καμία δουλειά. Όπερ και το ζητούμενο, ο εύπορος παρασιτισμός.  Κάτι που κοντεύει να γίνει το ιδεώδες της εξυπνάδας για κάθε Έλληνα. Οι κυβερνήσεις δεν έφεραν ποτέ καμία ανάπτυξη, την ίδια στιγμή που η αντιπολίτευση ποτέ δεν αντιπολιτεύτηκε πραγματικά κανέναν.
Ήταν μια καλοστημένη παράσταση που έθρεφε δυστυχώς η ΕΕ για 30 ολόκληρα χρονια μάλιστα. Με τα χρήματα που προορίζονταν να κάνουν την Ελλάδα μια ανεπτυγμένη χώρα. Τα οποια τώρα όχι μόνο τέλειωσαν, τα χρωστάμε κιόλας.  Στην αρχή, λίγοι υποψιάστηκαν,  βλέποντας τις επιδοτήσεις της ΕΕ να ερχονται σωρηδόν και καμία ανάπτυξη να μήν γίνεται.  Όμως ύστερα πολλοί πείθονταν ότι έφταιγαν οι πράσινοι, κι έτσι ψήφιζαν τους μπλέ, και μετά έφταιγαν οι μπλέ και ψήφιζαν τους πράσινους.  Και ολα πήγαιναν ρολόι και για τους πράσινους και για τους μπλέ και για τους κόκκινους και για τους μαύρους και για όλους τους "βολευτές".
Ομως εδώ και δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια πολύς κόσμος ήδη είχε σταματήσει να ψηφίζει.  Η αμφισβήτηση πρός τους πολιτικούς εν γένει  ήταν πλέον φανερή. Πάνω που την παράσταση την πήρανε χαμπάρι τα τελευταία 4-5 χρόνια όλοι οι υπόλοιποι, τίμιοι, Έλληνες, και πλέον η αποχή θα άγγιζε δυσθεώρητα όσο και ενδεικτικά ύψη, ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου υποσχόμενος να την ξεριζώσει.
Υποσχέθηκε προεκλογικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν ανάπτυξη, δικαιοσύνη, κάθαρση και διαφάνεια. Οικονομολόγοι και άνθρωποι μέσα στα πράγματα, βεβαίωναν ότι αυτά που έλεγε όντως είχαν βάση, κάτι που άλλωστε το ένοιωθε και ο κάθε απλός Ελληνας. Ότι έτσι ναι, θα ερχόταν ανάπτυξη. Ο Ελληνικός λαός λοιπόν πόνταρε στον Γ. Παπανδρέου το τελευταίο του χαρτί. Αφου όλη η αντιπολίτευση ήταν ούτως ή άλλως σάπια και δεν ήταν για να ποντάρει κανείς πάνω τους.  Και δεν ήταν τόσο άστοχη πονταρισιά. Θεωρητικά τουλάχιστον, αυτός, ο Γιώργος Παπανδρέου,  γνωρίζοντας τη σχολή πολιτικής του πατέρα του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, ήταν ο πλέον ικανός και κατάλληλος για να την αλλάξει.
Πόσο πραγματικά αισιόδοξοι μπορουμε να είμαστε σήμερα όμως απο αυτή την "ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΟΝΤΑΡΙΣΙΑ" των εκλογών του 2009;  Ο Γ. Παπανδρέού μαθήτευσε δίπλα στον μεγαλύτερο ίσως παγκοσμίως δημαγωγό. Σε εναν άνθρωπο που πολλοί θαύμαζαν για την ικανότητα του ακριβώς να πείθει τα πλήθη, ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε αποτελεσμάτων!  Επίσης ο σημερινός πρωθυπουργός ωφείλει τη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα, στα  προνόμια, πολιτικά και οικονομικά, που του κληρονόμησε ακριβώς η πολιτική του πατέρα του.   Πόσο εύκολα θα τα απαρνηθεί όλα αυτά, για τη σωτηρία της Ελλάδας;
Ο ρόλος του Γιώργου Παπανδρέου πράγματι θα είναι ιστορικός στα Ελληνικά πράγματα αν το κάνει. Αν αλλάξει την σχολή  πολιτικής την οποία ασπάζονται όλοι οι πολιτικοί και βουλευτές τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ελλάδα ανεξαρτήτως χρώματος. Αν δεν την αλλάξει ιστορικός θα παραμείνει ο ρόλος του πατέρα του που έκανε το κοινοβούλιο επιχείρηση. Γιατί ύστερα απο 30 χρόνια που η Βουλή λειτουργεί έτσι, η Ελλάδα είναι καταχρεωμένη, έχει την χειρίστη υπόλειψη παγκοσμίως, και ειδικά μετά την υπογραφή του Μνημονίου,  απέχει ένα μόνο βήμα απο την παραχώρηση ακόμη και ολόκληρης της κινητής και ακίνητης περιουσίας της.