To PSI δείχνει να πετυχαίνει, οι τράπεζες να τη γλιτωνουν. Αν κερδηθεί ωστόσο αυτός ο πόλεμος δεν θα είναι χάρη στους πλούσιους Ελληνες. Που έβγαλαν τα λεφτά τους άρον άρον στο εξωτερικό πρίν καν το Μνημόνιο 1. Ούτε απο τους φοροφυγάδες που, εκμεταλλευόμενοι την κοινωνική αναταραχή, ενέτειναν την διαφθορά, σε απίστευτο βαθμό, προκειμένου να φοροδιαφεύγουν ακόμη περισσότερο.
Ο πολεμος είχε στόχο το σβήσιμο του ελληνικού χρέους. Οσο η κυβέρνηση διαπραγματευόταν όμως, τα τρέχοντα στηρίχθηκαν απο το λαό. Απο τους μισθους, τις συντάξεις και τις καταθέσεις των τίμιων και φτωχών. Που πέραν του μισθού ή της σύνταξης που δεν τους έφτανε για να ζήσουν, ή των φαρμάκων για να επιβιωσουν, τα ελάχιστα "κομποδέματα" τους μειώθηκαν κατα τουλάχιστον 5000 ευρώ εκάστου, στην τριετία του πολέμου.
Βαλτε 10 εκ. Ελληνες βγάλτε τα παιδιά και τους πολύ γέρους και κρατείστε τα 5 εκ. Αυτοί έδωσαν cash περίπου 25 δις ευρώ, στην τριετία του πολέμου. Πάνε φύγανε αυτά στα χαράτσια και στους φόρους. Επειτα 1,5 εκ εργαζόμενοι έδωσαν απώλειες απο 200 τουλάχιστον ευρώ το μήνα ο κάθε ένας για κοντά 2 χρόνια. 200Χ24χ1,500,000=7,2 δις ευρώ !
Και στην Πίνδο πολλοί σκοτώθηκαν, και σε κάθε πολεμο ο λαος πάντα έχει τις μεγαλύτερες απώλειες. Ο συγκεκριμένος πόλεμος όμως δεν κηρύχθηκε. Ωστε το κράτος, μετά που θα επιστρέψουν οι πολίτες απο αυτόν, άλλοι σκοτωμένοι άλλοι πληγωμένοι άλλοι ανάπηροι, να έχει και επισημως την υποχρέωση να τους φροντίσει τα δέοντα. Να φροντίσει τις χήρες και τα παιδιά τους, να φροντίσει τα μαγαζιά που έκλεισαν να ξανανοιξουν, τα σπίτια που γκρεμίστηκαν να ξανακτιστούν...
Εντάξει, μπορει να χρειαζόταν μυστικότητα, μπορεί εκ των πραγμάτων σ'αυτόν τον πόλεμο να μη μπορούσε να ειπωθεί ακριβώς στον κόσμο ενάντια σε ποιούς γινόταν και με ποιόν τρόπο. Εκτός του ότι, όπως σε κάθε πόλεμο, διαρκώς χρειαζότανε λεφτά. Που εμφανίζονταν σαν μέτρα που πρόσθεταν απώλειες, απώλειες, απώλειες. Μια διαρκής οικονομική αιμοραγία. Οπως σε κάθε πόλεμο. Για την σωτηρία.
Απο ποιον εχθρό όμως; Δεν είναι απαραίτητο ότι μπορείνα ανακοινωθεί ακόμη και τώρα. Μπορεί μάλιστα να είναι αδύνατον ή ασύμφορο ακόμη και τώρα. Αν όμως ο εχθρός ήταν εξωτερικός θα αποκατασταθεί η τάξη τώρα. Αυτό θα είναι μια σαφής ένδειξη του ποιος ήταν πράγματι ο εχθρός, εσωτερικός ή εξωτερικός.
Ενα κράτος θα το έκανε αυτό. Θα τιμουσε και θα φρόντιζε όσους πολέμησαν και βέβαια θα αποκαθιστούσε τους θεσμούς. Αυτή είναι η απόλυτη ένδειξη. Δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσει ποτέ εμπιστοσύνη ενα κράτος που θεωρεί τις αιματηρές αποταμιεύσεις, τον μισθό, την σύνταξη και τα φάρμακα, ενός λαου σαν τον προσωπικο του κουμπαρά. Κανένα πραγματικό κράτος δεν θα άφηνε τους πολίτες του να αισθάνονται έτσι.
Ο πολεμος είχε στόχο το σβήσιμο του ελληνικού χρέους. Οσο η κυβέρνηση διαπραγματευόταν όμως, τα τρέχοντα στηρίχθηκαν απο το λαό. Απο τους μισθους, τις συντάξεις και τις καταθέσεις των τίμιων και φτωχών. Που πέραν του μισθού ή της σύνταξης που δεν τους έφτανε για να ζήσουν, ή των φαρμάκων για να επιβιωσουν, τα ελάχιστα "κομποδέματα" τους μειώθηκαν κατα τουλάχιστον 5000 ευρώ εκάστου, στην τριετία του πολέμου.
Βαλτε 10 εκ. Ελληνες βγάλτε τα παιδιά και τους πολύ γέρους και κρατείστε τα 5 εκ. Αυτοί έδωσαν cash περίπου 25 δις ευρώ, στην τριετία του πολέμου. Πάνε φύγανε αυτά στα χαράτσια και στους φόρους. Επειτα 1,5 εκ εργαζόμενοι έδωσαν απώλειες απο 200 τουλάχιστον ευρώ το μήνα ο κάθε ένας για κοντά 2 χρόνια. 200Χ24χ1,500,000=7,2 δις ευρώ !
Και στην Πίνδο πολλοί σκοτώθηκαν, και σε κάθε πολεμο ο λαος πάντα έχει τις μεγαλύτερες απώλειες. Ο συγκεκριμένος πόλεμος όμως δεν κηρύχθηκε. Ωστε το κράτος, μετά που θα επιστρέψουν οι πολίτες απο αυτόν, άλλοι σκοτωμένοι άλλοι πληγωμένοι άλλοι ανάπηροι, να έχει και επισημως την υποχρέωση να τους φροντίσει τα δέοντα. Να φροντίσει τις χήρες και τα παιδιά τους, να φροντίσει τα μαγαζιά που έκλεισαν να ξανανοιξουν, τα σπίτια που γκρεμίστηκαν να ξανακτιστούν...
Εντάξει, μπορει να χρειαζόταν μυστικότητα, μπορεί εκ των πραγμάτων σ'αυτόν τον πόλεμο να μη μπορούσε να ειπωθεί ακριβώς στον κόσμο ενάντια σε ποιούς γινόταν και με ποιόν τρόπο. Εκτός του ότι, όπως σε κάθε πόλεμο, διαρκώς χρειαζότανε λεφτά. Που εμφανίζονταν σαν μέτρα που πρόσθεταν απώλειες, απώλειες, απώλειες. Μια διαρκής οικονομική αιμοραγία. Οπως σε κάθε πόλεμο. Για την σωτηρία.
Απο ποιον εχθρό όμως; Δεν είναι απαραίτητο ότι μπορείνα ανακοινωθεί ακόμη και τώρα. Μπορεί μάλιστα να είναι αδύνατον ή ασύμφορο ακόμη και τώρα. Αν όμως ο εχθρός ήταν εξωτερικός θα αποκατασταθεί η τάξη τώρα. Αυτό θα είναι μια σαφής ένδειξη του ποιος ήταν πράγματι ο εχθρός, εσωτερικός ή εξωτερικός.
Ενα κράτος θα το έκανε αυτό. Θα τιμουσε και θα φρόντιζε όσους πολέμησαν και βέβαια θα αποκαθιστούσε τους θεσμούς. Αυτή είναι η απόλυτη ένδειξη. Δεν είναι δυνατόν να εμπνεύσει ποτέ εμπιστοσύνη ενα κράτος που θεωρεί τις αιματηρές αποταμιεύσεις, τον μισθό, την σύνταξη και τα φάρμακα, ενός λαου σαν τον προσωπικο του κουμπαρά. Κανένα πραγματικό κράτος δεν θα άφηνε τους πολίτες του να αισθάνονται έτσι.