Περήφανα γηρατειά !

 

2000. Όταν έκανα δάνειο με την τράπεζα για 200,000 ευρώ ήμουν 55 ετών και ύστερα από πόσα χρόνια σκληρής δουλειάς έπαιρνα 1300 το μήνα. Η σύζυγος έπαιρνε κι αυτή άλλα 1000. Εγώ δημόσιος υπάλληλος εκείνη ιδιωτική. Το δάνειο για 20 χρόνια. Δόση περί που 1350. Θα δυσκολευόμασταν για δέκα χρόνια όμως μετά θα το εξοφλούσαμε με τ εφάπαξ από τη σύνταξη μου και τέρμα, θα ζούσαμε τα περήφανα γερατειά μας.

2013. Εδώ και 1,5 χρόνο η σύζυγος είναι άνεργη και εμένα ο μισθός μου έχει γίνει 950 καθαρά το μήνα. Η τράπεζα μας έκανε την τεράστια χάρη να πληρώνουμε μόνο 500 το μήνα απο το χρέος μας. Περιμέναμε το εφάπαξ που θα έπαιρνα αν είχα συνταξιοδοτηθεί πριν τρία χρόνια.
Όμως δεν συνταξιοδοτήθηκα τότε γιατί άλλαξαν τους νόμους. Τώρα που θα συνταξιοδοτηθώ θα μου δώσουν αντί για 30,000 μόνον 7,000. Η σύνταξή μου θα είναι η μισή κι αυτή. Γιατί; Γιατί άλλαξαν τους νόμους.
Αν δώσω το εφάπαξ για να γλιτώσω το σπίτι, δεν θα μου μείνουν για να ζήσω. Μπορώ βέβαια να ξοφλήσω το δάνειο στην τράπεζα και ύστερα να αυτοκτονήσω....

Ετσι έγινα ληστής τραπεζών κοντά στα εβδομήντα μου. Μαζί με την επίσης γριά γυναίκα μου. Σκεφτήκαμε ότι αν μας σκοτώσουν κατά τη διάρκεια της ληστείας δεν έχουμε τίποτα πλέον να χάσουμε. Ευτυχώς η πρώτη μας ληστεία πέτυχε. Αρπάξαμε 30,000 κοντά και, τι ειρωνεία, πληρώσαμε στην τράπεζα το χρέος μας (άλλο κατάστημα ληστέψαμε όμως το ίδιο δεν είναι όλες;)

Μας μένουν καμπόσα για λίγο καιρό με την ανύπαρκτη σύνταξη. Μετά θα αναγκαστούμε να ληστέψουμε άλλη μια τράπεζα. Οι τράπεζες λήστεψαν όλη τη χώρα, μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ. Αυτές το έκαναν με το νόμο εμείς τις ληστεύουμε με την περηφάνια μας. Το μόνο που μας έχει απομείνει. Τα περήφανα γερατειά μας.

Η άλλη άποψη για το μεταναστευτικό

Πριν λίγο καιρό έτυχε να δω ένα άρθρο για κάποια κίνηση εδώ στη Σάμο που ονομάστηκε «Η άλλη άποψη».  Η κίνηση εμφανιζόταν σαν αντιρατσιστική. Αφορούσε την κατάργηση των διακρίσεων και στόχευε στην αποδοχή των παιδιών μεταναστών από τα σχολεία του νησιού. Πέρα από την αποδοχή για μελλοντική ενσωμάτωση όλων των μεταναστών. 

Αυτή η άποψη όμως δεν είναι νέα. Είναι αυτή που εισήγαγε ο περίφημος αντιρατσιστικός νόμος 4285 του 2014. Όστις, ονομάζοντας ρατσισμό σχεδόν το κάθε τι, στην πρακτική του εφαρμογή στόχευε να αλλάξει την άποψη των πολιτών κυρίως σε δυο θέματα: Τους λαθρομετανάστες και τους ομοφυλόφιλους.

 Αφού δεν κυνήγησε ούτε φυλάκισε ποτέ κανένα για κανένα bulliing που είναι κυρίως το αποτέλεσμα των κοινωνικών διακρίσεων. Σχολικό, οικογενειακό, προς τους ανάπηρους, φτωχούς ή μειονεκτικούς, ιατρικό, τραπεζικό, αστυνομικό, δικαστικό, και βέβαια το ταξικό bullying από όλες τις «ανώτερες» υποτιθέμενα ράτσες συνεχίζεται ακάθεκτο. Κανείς από όλους αυτούς τους έμμεσα ή άμεσα ρατσιστές δεν κυνηγήθηκε ή τιμωρήθηκε ως ρατσιστής. Οι μόνοι που κυνηγήθηκαν και κακοχαρακτηρίστηκαν με κάθε τρόπο ήταν οι στρέιτ και οι κάτοικοι του Ανατολικού Αιγαίου που δεν ήθελαν τους μετανάστες να εισβάλουν στη χώρα αυθαίρετα.  

Με τη λογική λοιπόν αυτού του νόμου όσοι αντιτίθεντο στην εισβολή αυτή απέκτησαν την ετικέτα «ξενοφοβικοί» όσο για τους ετεροφυλόφιλους που επέμεναν να εννοούν τη σεξουαλική τους συμπεριφορά σαν «φυσιολογική», «κανονική» η «ομαλή», κατηγοριοποιήθηκαν αυτόματα όλοι στα κοινωνικά δίκτυα ως «ομοφοβικοί». Όλοι αυτοί έγιναν οι «κακοί» και βέβαια -για να υπάρξει και η πολυπόθητη ποινικοποίηση οπότε και η υποχρέωση προς την αναγκαστική αλλαγή άποψης- οι «ρατσιστές».  Αυτό όμως δεν ήταν ηθική και διανοητική κακοποίηση, ούτε κοινωνικές διακρίσεις και πραγματικός ρατσισμός. Από τη προνομιούχο «ράτσα» που έχει το νόμο στα χέρια της ενάντια σε όσους δεν τον έχουν. Ήταν για το καλό μας, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάστηκε. 

Για να γίνει λοιπόν ηθικά δεκτός ο νόμος παρουσίαζε ότι δεν υπάρχουν φυλές, ούτε κράτη και όλοι οι άνθρωποι είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη οικογένεια. Οπότε ο κάθε ένας όχι μόνον μπορεί να πάει όπου στη γη θέλει μπορεί επίσης όταν πάει εκεί να έχει και ίσα δικαιώματα με όσους είναι ήδη εκεί. Οσο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις; Επιτρέπονται σχεδον τα πάντα σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν τίποτα να χαρακτηρίζεται σαν ανωμαλία. Είναι απλά διαφορετικές μορφές της … αγάπης. Οπότε επειδή η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων είναι κάτι καλό όλα τα είδη της επιτρέπονται και είναι καλά επίσης. Έτσι παντα για το καλύτερο και ανώτερο ακόμη και οι παιδεραστές ονομάστηκαν παιδόφιλοι. Δηλαδή οποιος ασελγεί σε ένα παιδάκι δεν το αποπλανεί πλέον ούτε το βιάζει. Αφού δεν υπάρχει πλεον το «εραστής του παιδιού», έγινε φίλος του! 

 Με τους γκευ ο κόσμος δεν το είδε σαν μεγάλο πρόβλημα και έκανε υπομονή, τόσο με τους ομοφοβικούς χαρακτηρισμούς όσο και με τα αισχρά γκέυ πραιντ και τις προστυχιές των παρελάσεων τους μπροστά στη Βουλή.  Όμως, όσον αφορά το μεταναστευτικό και ειδικά στο Ανατολικό Αιγαίο δεν μπορούσαν οι πολίτες να μείνουν αδιάφοροι και αμέτοχοι. Ούτε θα γίνονταν αυτόματα όλοι «ρατσιστές» άμα δεν άφηναν τον κάθε έναν να μπαίνει αυθαίρετα στη χώρα.

Γιατί είναι μια τεράστια υποκρισία η υποτιθέμενη «ανωτερότητα» του ακόμη πιο υποτιθέμενα αντιρατσιστικού νόμου. Αφου όλοι ξέρουμε ότι η γη αποτελείται από κράτη. Υπάρχουν λοιπόν κοινωνικά συστήματα που φροντίζουν -ή δεν φροντίζουν- σχεδόν κάθε μέρος της που θα πατήσουμε το πόδι μας. Δεν τα  φροντίζει μόνον η φύση. Γι’ αυτό όταν περνούσες πεζός ή με το αυτοκίνητο τα σύνορα από την πρώην Γιουκοσλαβία στην Αυστρία, ενώ πρόκειται μόλις για λίγα μέτρα, ένοιωθες σαν να βρίσκεσαι σε έναν άλλο πλανήτη. Και γι’ αυτό και οικονομικοί μετανάστες θέλουν να πανε στην Αυστρία και όχι στα Σκόπια. Αυτή είναι η αλήθεια. 

Το ζήτημα είναι ότι αυτά τα μέρη της γης δεν είναι καλύτερα τυχαία αλλά γιατί πολλά εκατομμύρια πολίτες τους εκεί τα έφτιαξαν έτσι. Με την εργασία τους, με το χαρακτήρα τους, με τις επιλογές τους, με την κοινωνική τους αντίληψη, με τους φόρους και τους πολιτικούς που πλήρωσαν και ψήφισαν ή όχι αλλά και τους πολέμους τους και το αίμα τους. Με αγώνες και επι σειρά πολλών ετών. Δεν μπορει λοιπόν αυτός που φεύγει από το σκάρτο μέρος –που εν πολλοίς είναι έτσι γιατί η συλλογική δράση των πολιτών εκεί το έφτιαξε έτσι- να πηγαίνει στο καλύτερο μέρος και να απαιτεί ίσα δικαιώματα με το που πατάει το πόδι του. Ειδικά αν το πατάει αυθαίρετα. Θα μπορέσει να τα έχει αμέσως μόλις αποδώσει και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Ο νόμος εμφανιζόταν να τους δίνει τα δικαιώματα επειδή ήταν κατατρεγμένοι.  Κάτι που όλοι συμπαθούμε και η ανθρωπιά μας υπαγορεύει να υποστηρίξουμε. Όμως όταν ο Τσίπρας άνοιξε τα σύνορα ήξερε ότι οι άνθρωποι αυτοί θα εγκλωβιστούν όταν έρχονταν. Αφού ήξερε ότι οι άλλες χώρες δεν θα τους δέχονταν. Οπότε πώς και κυρίως γιατί εξέπεμψε διεθνώς αυτό το μήνυμα ; Ότι μπορούσε  όποιος θέλει να έρθει και μάλιστα δια νόμου; Γιατί η Ελλάδα είναι υποτιθέμενα… ανώτερη;!

Αν ήταν έτσι πραγματικά τότε, αφού άνοιξε τα σύνορα, γιατί δεν έφτιαξε ανοικτή υποδοχή και επιλογή όπως οι αμερικανοί τότε στο νησί Ελλις; Ή όλα τα γραφεία επιλογής νόμιμης μετανάστευσης στον κόσμο;  Προφανώς μετά όσοι περνούσαν νόμιμα αυτή την αξιολόγηση και δουλειές θα έβρισκαν και αξιοπρέπεια και διαβατήριο για κάποια άλλη χώρα αν ήθελαν. Αφου το σύστημα επιλογής θα υπολόγιζε ακριβώς αυτά πριν τους δεχτεί.  Πόσο μπορεί να τους παρέχει δουλειά, χρήματα και την πολυπόθητη αξιοπρέπεια. Με βάση τις ισχύουσες συνθήκες στο κράτος υποδοχής.

Αν ήταν αυτό το πρόγραμμα. Όμως δεν ήταν αυτό. Αλλά ήταν ακριβώς να εγκλωβιστούν εδώ όλοι αυτοί οι άνθρωποι και εντελώς απελπισμένοι πλέον και ανίσχυροι να γίνουν τα πιο εύκολα θύματα για την πιο ανήθικη διαρκή εκμετάλλευση.  Και βέβαια οι ΜΚΟ, πρωτοστάτες όλοι στην υποτιθέμενη «ευαισθησία» και τον «ανθρωπισμό» που βάζουν σαν βιτρίνα οσων κάνουν ήξεραν βέβαια καλύτερα απ’ όλους ότι όσοι έρθουν θα εγκλωβιστούν. Όμως ουδείς τους το παραδέχτηκε ποτέ.

Οι συνθήκες των εγκλωβισμένων στις ελληνικές φαβέλες -όπως σε κάθε αστικό μέρος ακραίας φτώχειας- είναι οι πλέον ευνοϊκές για κάθε λογής πράξεις απόγνωσης και απελπισίας. Πορνεία, λαθρεμπόριο, ναρκωτικά, παιδική κακοποίηση και δουλεμπόριο, ακόμη και εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων σε τέτοια συστήματα βρίσκουν την πρώτη ύλη τους, τους απελπισμένους ανθρώπους. Δεν ξέρουμε πόσα απ’ αυτά συμβαίνουν στις φαβέλες μεταναστών στα ελληνικά νησιά και σε ποια έκταση. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αυτές οι δραστηριότητες αποδίδουν πολλά χρήματα οπότε παντού οι ντόπιοι εγκληματίες βλέπουν τέτοια μέρη σαν λαμπρές ευκαιρίες. Ξέρουμε επίσης ότι όσοι τυχόν εκμεταλλεύονται τους λαθρομετανάστες δεν θα πουν ποτέ να φύγουν ούτε να κλείσουν τα σύνορα. Όταν όμως θα τους υπερασπίζονται, αυτούς και τα υποτιθέμενα δικαιώματα τους να μπαίνουν και να παραμένουν, δεν θα το κάνουν από ανθρωπισμό και ανώτερα κίνητρα.

Αφού προφανώς αν το κράτος μας είχε κλειστά τα σύνορα, όπως τα έχει τώρα, όλοι αυτοί οι κατατρεγμένοι ουδέποτε θα είχαν έρθει εδώ για να εγκλωβιστούν σε μια ακόμη χειρότερη και αδιέξοδη κατάσταση από αυτήν που άφησαν. Και ύστερα σαν αποτέλεσμα του εγκλωβισμού τους να ακολουθήσουν όλα τα άλλα.

Ο κόσμος βλέπει τα πνιγμένα παιδάκια, τις κρύες σκηνές μες τις λάσπες και  παρασύρεται -με τη συνοδεία πολλών άρθρων με άρμα υποτίθεται την παγκόσμια πανανθρώπινη αγάπη-  να δείξει συμπάθεια. Όμως ποια είναι η πραγματική συμπάθεια αλήθεια; Δεν είναι ότι θα βοηθούσε πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους συγκριτικά περισσότερο; Αφού χωρίς τις εσφαλμένες εντυπώσεις δεν θα είχαν έρθει ποτέ όλοι αυτοί να εγκλωβιστούν εδώ σε τόσο απαξιωτικές καταστάσεις.

Η «άλλη άποψη» λοιπόν δεν μπορεί να είναι να υποστηρίζουμε αυτή τη διαδικασία έστω και με καλά κίνητρα, από συμπάθεια. Διότι έτσι γινόμαστε κι εμείς συνένοχοι. Εμπορευόμενοι, στη περίπτωσή μας, τη συμπάθεια όμως πάλι εκμεταλλευόμενοι αυτούς. Κερδίζοντας εύκολα, με ένα λαικ εδώ και ένα καφέ στις συγκεντρώσεις επίδειξης ευαισθησίας τον τίτλο του «καλού ανθρώπου». Όταν το κόστος και οι συνέπειες για να έχουμε εμείς έτσι εύκολα αυτόν τον γενικά χρήσιμο κοινωνικό τίτλο βαραίνει κι άλλο, και μόνο, αυτούς τους ανθρώπους. Που υποτίθεται υπερασπιζόμαστε. Αφού αν εμείς δεν υποστηρίζαμε τα ψέματα με τα οποία ήρθαν, εγκλωβίστηκαν και παραμένουν εγκλωβισμένοι, ίσως δεν χρειάζονταν καν την μεγαλειώδη μας συμπάθεια.

***

Η αλήθεια δεν είναι ηθικό ζήτημα, είναι απλά ο λόγος για τον οποίο τα πράγματα συμβαίνουν. Οπότε αν δεν θέλουμε να συμβαίνουν όπως συμβαίνουν πρέπει και να την παραδεχόμαστε και να την λέμε. Αφού και τα ελληνάκια πάνε στα σχολεία και η ανεργία των νέων στην χώρα μας είναι 60%. Οπότε ποιο μέλλον θα έχουν τα μεταναστάκια εδώ καλύτερο απ’ αυτό;  Πουλάμε δηλαδή και εμείς με τη σειρά μας φρούδες ελπίδες ότι εδώ υπάρχει τάχα μια καλύτερη μοίρα γι’ αυτούς. Κι όχι μόνο ο Τσιπρας,  η ΕΕ, οι ΜΚΟ ή όσοι συμμετέχουν ενεργά και με ίδιο συμφέρον σ’ αυτή την αθλιότητα.

Βέβαια πολλοί θα πουν ότι αυτά τα παιδιά ίσως πέθαιναν στις πατρίδες τους. Από την πείνα και τις κακουχίες ή σκοτώνονταν. Μαζί και οι γυναίκες που βιάζονται καθημερινά σαν πιο αδύναμες, εγκλωβισμένες κι αυτές στις φαβέλες. Όμως εδώ αλήθεια δεν θα πεθάνουν έτσι; Κι ακόμη πιο αργά και πιο βασανιστικά. Ποιος εγγυάται οτι δεν θα γίνει έτσι; Η υποκρισία ενός ολότελα, εξ αρχής και επίτηδες ανύπαρκτου συστήματος πραγματικής υποδοχής και ενσωμάτωσης; 

Με την άποψη μας κυρίως όση εκφράζουμε στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμη και με ένα μικρό ανεπαίσθητο λαικ, υποστηρίζουμε και διευκολύνουμε το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα. Τι θα ήταν λοιπόν μια αληθινή έκφραση συμπάθειας προς αυτούς τους ανθρώπους; Τι θα ήταν καλύτερο οπότε και προτιμότερο γι’ αυτούς; Ο πιθανός τους θάνατος αγωνιζόμενοι στις πατρίδες τους ή σε κάποια άλλα μέρη να ριζώσουν με αγώνες υποχρεώσεις και δικαιώματα; Ή η διαρκής ατίμωση από τα διαρκή ψέματα και την κοροϊδία όλων γύρω τους; Μέχρι να πεθάνουν και πάλι, όμως αυτή τη φορά αργά και βασανιστικά ύστερα από πολλά χρόνια μέσα σε ακόμη πιο άθλια ατίμωση.

Προφανώς στο μεταναστευτικό κάποιος που θέλει να είναι πραγματικά καλός άνθρωπος μ’αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους πει την αλήθεια. Ειτε στους ίδιους, είτε υποστηρίζοντας την στα κοινωνικά δίκτυα. Ώστε να μην έρθουν οπότε να μην εγκλωβιστούν για κανένα παραμύθι και με κανένα δόλωμα . Όμως τότε θα υπάρχει ένα κόστος για τον πολυπόθητο αυτόν τίτλο, του «καλού» και πραγματικά ανώτερου ανθρώπου, δεν θα είναι τελείως τζάμπα και εύκολα. Μπορεί να κακοχαρακτηριστούν, να τους πουν ρατσιστές ή να δεχτούν πολλή υποτιθέμενα "ευαίσθητη" και "ανώτερη" κριτική...

Αυτό όμως δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα ούτε την πραγματικότητα.  Ότι με το να είναι κάποιος πραγματικά καλός το αποτέλεσμα για όσους υποτίθεται φροντίζει πρέπει να είναι επίσης το καλύτερο δυνατόν και για κείνους.

Στην ισχύουσα μόδα λοιπόν, της συστηματικής διαστρέβλωσης πολλών εννοιών, είτε από ιδιοτελή κίνητρα είτε παρασυρόμενοι από αυτά, μια πραγματικά «άλλη άποψη» ίσως είναι να αρχίσουμε όλοι μαζί να λέμε και λίγες αλήθειες επιτέλους. Τόσο για το μεταναστευτικό ζήτημα όπως και για πολλά άλλα.