Φονικό όπλο

Αν δείτε στο δρόμο κάποιον να περιφέρεται με ένα Μ16 (φημισμένο οπλοπολυβόλο) θα τον θεωρήσετε επικίνδυνο. Αν δείτε κάποιον άλλο να κραδαίνει ένα περίστροφο μέσα σε μια τράπεζα θα σκεφτείτε σίγουρα ότι πρόκειται για ληστεία. Διαβάζοντας ότι οι ΗΠΑ εισέβαλαν σε πόσα κράτη για να εξουδετερώσουν πυρηνικά ή χημικά όπλα νοιώθετε ικανοποίηση και ασφάλεια, άσχετο αν αυτά τα όπλα ουδέποτε βρέθηκαν. Δεν έχει σημασία, είναι προφανές ότι οι εχθροί τα έκρυψαν αφού τα όπλα είναι για κακό. Αν τα έχουν στην κατοχή τους κακοί άνθρωποι. 

 Εδω είναι μια λεξη κλειδί. Πως καθορίζεται πόσο "καλοί" ή "κακοί" είναι αυτοί που κατέχουν το χρήμα; Και ανάλογα ο κίνδυνος που διατρεχει η ανθρωπότητα ίσως ολόκληρη απο αυτούς;

Ακούγεται οξύμωρο μόνο και σαν ιδέα. Δεν έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το χρήμα φονικό όπλο. Το αντίθετο, το θεωρούμε αυτόματα ένδειξη κύρους, εξυπνάδας, ευγενειας, ανωτερότητας και κοινωνικής αξιοπιστίας. Στην πραγματικότητα όμως το χρήμα είναι το πλέον φονικό όπλο. Διότι μπορεί να χρησιμοποιήσει για τη καταστροφή όλα τα άλλα όπλα μαζί και μάλιστα χωρίς να φαίνεται.

Ας δούμε σε ένα μικρό παράδειγμα πως αυτό λειτουργεί.

Σε όλους μας αρέσουν τα αυγά. Γενιές επί γενεών μεγαλώσαμε τρώγοντας αυγά και πίνοντας φρέσκο γάλα. Ξαφνικά κατά το ’80 ποινικοποιήθηκε η χοληστερίνη. Απαγορεύτηκαν τα αυγά που έχουν μεγάλη περιεκτικότητα και φτιάχτηκαν ένα σωρό προϊόντα που έγιναν light ύστερα από πολύ βαριά χημικομηχανική επεξεργασία. Προϊόντα πολύ πιο αμφίβολων συνεπειών στην υγεία από τα λιπαρά των τροφίμων όπως αποκαλύπτει σήμερα η επιστημονική κοινότητα. Μετά που ο κόσμος κατανάλωσε μετά  μανίας τα βλαβερά light προϊόντα για 35 ολόκληρα χρόνια.

Πόσοι άνθρωποι θα πεθάνουν πρόωρα από αυτή την 35ετή κατανάλωση; Ίσως πολλοί περισσότεροι από όσους σκότωσε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος  ολόκληρος. Όμως θα πεθάνουν αργά, κάπου που δεν θα τους βλέπουμε, ο καθένας μόνος του, από υποτιθέμενα άγνωστες αιτίες που θα θεωρηθούν «φυσικά αίτια». Θα τους έχει σκοτώσει όλους ένα pay roll. Αυτό που πλήρωσε όλη την σειρά των εμπλεκομένων, ώστε να δημιουργηθεί και να εδραιωθεί ο μύθος του «καλού» light προϊόντος. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα της φονικής αποτελεσματικότητας αυτού του όπλου. 

Μια σφαίρα τώρα, ξέρουμε πως αν εκτοξευτεί από ένα όπλο, θα πάει ευθεία με μια απίστευτη ταχύτητα και θα καρφωθεί σε ότι βρεθεί μπροστά της δημιουργώντας μεγάλη ζημιά. Όλα αυτά θα γίνουν μόλις κάποιος τραβήξει την σκανδάλη. Το ξέρουμε όμως και το θεωρούμε επικίνδυνο γιατί το όπλο φαίνεται! Ακόμη και κατόπιν του πυροβολισμού η βαλλιστική επιστήμη μπορεί να αποκαλύψει την ταυτότητα του. Πόσο μάλλον η βόμβα στην Χιροσίμα που κανείς δεν μπορεί να πει ότι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι έγιναν στάχτη από φυσικά αίτια.

Το pay roll  όμως, στα ελληνικά «χρηματικό όπλο», δεν φαίνεται. Είναι ένας τραπεζικός απόρρητος λογαριασμός κάπου. Η σκανδάλη του μπορεί να είναι ένα λαπτοπ που χειρίζεται κάποιος με το μαγιό του σε μια ηλιόλουστη παραλία. Παριστάνοντας τον απόλυτα  ευυπόληπτο εύπορο τουρίστα. Όταν μπορεί κάλλιστα να είναι  ένας παγκόσμιος τρομοκράτης.

Μόλις πατήσει το enter, αυτός ο τρομοκράτης, το «χρηματικό βλήμα» θα ακολουθήσει την ίδια διαδρομή. Θα πείσει κατ’ αρχήν όσους από αυτούς που αποφασίζουν εξαγοράζονται, και θα πληρώσει νταήδες στη συνέχεια για να εκφοβίσουν όσους δεν εξαγοράζονται. Τέλος θα πληρώσει κάποιους για να πείσουν το κοινό ότι είναι καλό να σκοτωθούν μερικά εκατομμύρια άνθρωποι αρκει για 35 ολόκληρα χρόνια να καταναλώνουν light προϊόντα. Το ίδιο για κάθε άλλο δολοφονικό προϊόν, επιλογή ή συνήθεια. Από τι θα αγοράσουμε έως ποιον θα ψηφίσουμε ή θα πρέπει κι εμείς να σκοτώσουμε. Στον επόμενο εμπορικό, πολιτικό, ή κανονικό πόλεμο κάποιων άλλων για τα δικά τους μόνο συμφέροντα. Τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν το φονικό όπλο.

Το σημαντικό εδώ είναι να καταλάβουμε ότι ένα τόσο ευρύ κοινωνικό αποτέλεσμα είναι δυνατόν να προκληθεί από ελάχιστους ή και έναν μόνο άνθρωπο. Με τον ίδίο τρόπο που αν ένας τρομοκράτης τοποθετούσε στο υπόγειο του Υπουργείου Οικονομικών μια πυρηνική κεφαλή μόνος του θα αρκούσε για να το πυροδοτήσει. Κάνοντας σκόνη μαζί με το Υπουργείο και μερικά εκατομμύρια άλλα κτήρια, μαζί με τους κατοίκους τους.

Ένας εξαπολύει το «χρηματικό όπλο» και μπορεί να το κάνει χωρίς να το καταλάβει κανείς. Οι πρώτοι που εξαγοράζονται από το pay roll ίσως γνωρίζουν κάτι από το σχέδιο του που δεν είναι και απαραίτητο. Γιατί είναι επιλεγμένοι για την ανηθικότητα τους και είναι τόσο μεγάλη η αμοιβή τους που αντίστοιχη είναι και η αδιαφορία τους. Οσο μειώνονται οι αμοιβές μειώνονται και οι ευθύνες οπότε αντίστοιχα και οι ερωτήσεις.Μέχρι τους τελευταίους του όποιου καταστροφικού σχεδίου που μπορεί να είναι χιλιάδες υπάλληλοι, ο κάθε ένας σε τόσο αμελητέα μικρό ρόλο στο όλο σχέδιο που κανείς τους δεν ρωτάει ή αναρωτιέται για τίποτα.
 
Ενώ είναι αυτοί  που τελικα χρησιμοποιούν τα κανονικά όπλα για να κτυπήσουν τον τελικό στόχο, αστυνομικοί, στρατιώτες κλπ εκβιάζοντας το καταστροφικό αποτέλεσμα, είναι δηλαδή τα βλήματα τα θραύσματα ή τα μορια απλά του ωστικού κύματος, οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι πολλές φορές δεν φαίνεται καν να πληρώνονται από ένα «χρηματικό όπλο» για να δημιουργήσουν μια τεράστια καταστροφή, αλλά σαν απλά να παίρνουν ένα μισθό από κάποια υπηρεσία ή εταιρεία για να κάνουν "την δουλειά τους". 

Για  να πειστούν μάλιστα όλοι αυτοί ότι η δουλειά πού κάνουν είναι το σωστό, δεν αρκείται, το χρηματικό όπλο, στην προπαγάνδα που πληρώνει. Φροντίζει να σκεφτούν επίσης πως αν δεν την κάνουν θα απολυθούν. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Οπότε τα παιδιά τους θα πεινάσουν και όλη τους η οικογένεια ίσως πεθάνει, κι αυτό σίγουρα δεν είναι καθόλου σωστό.

Κάπως έτσι, με το ωστικό κύμα κάποιου "χρηματικού όπλου", που κάποιος πυροδότησε κάπου, εξηγείται πως διάολο χιλιάδες απλοί και πρώην φιλήσυχοι Γερμανοί πολίτες, κατέληξαν στο καθε Αουσβιτς να κάνουν μικρά παιδάκια σαπούνι, θεωρώντας το απόλυτα σωστό. Γιατί κανείς δεν θα τους πλήρωνε για να κάνουν κατι αλλο, πιο δημιουργικό ή χρήσιμο. Αυτό είναι ενα ακόμη χαρακτηριστικό του "χρηματικού όπλου". Όλοι πάνε για τα λεφτά αδιαφορώντας λιγότερο ή περισσότερο αν ο στόχος αυτού που εκτόξευσε το «χρηματικό βλήμα» είναι δίκαιος, άδικος, πόσα θα καταστρεψει ή πόσους θα σκοτώσει στη διαδρομή του. Τους ενδιαφέρει μόνο να μην είναι οι ίδιοι ο στόχος, να μη σκοτώσει τους ίδιους. Δεν μπορείς να είσαι ο στόχος όταν είσαι το βλημα. Ενδιαφέρον είναι ότι κατα τη σύγκρουση και ο στόχος και τα βλήματα καταστρέφονται. Οταν το όπλο μένει άθικτο.

Αν λοιπόν η ιδέα ότι παρανοϊκοί τρομοκράτες κατέχουν  πυρηνικό οπλοστάσιο είναι τρομακτική, ότι ένας τρελός κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης κραδαίνοντας ένα Μ16, πόσο πιο τρομακτική είναι η ιδέα ότι σημαντικές πληροφορίες που διαβάζουμε, μπορεί να είναι επίτηδες διαμορφωμένες από κάποιο pay roll έτσι ώστε να σκοτώσουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια; Μαζί με εσάς. Από φυσικά αίτια.

Τώρα δεν φαίνεται και τόσο ανώδυνο σωστά; Ούτε εξ η ορισμού επιτομή της ευγένειας, του εκλεπτισμένου γούστου της αξιοπρέπειας και της ανωτερότητας. Κάποιος που περνάει μπροστά μας ντυμένος με ένα πανάκριβο κουστούμι Αρμάνι. Κάποια με μια τσάντα Ερμές. Δεν έλειψαν τα κανονικά ρούχα ούτε ντύνουν λιγότερο. Ούτε τα κανονικά αυτοκίνητα, ούτε τα κανονικα σπίτια, και τι να πεί κανείς για την υποτιθεμενη αναγκαιότητα πανάκριβων κοσμημάτων και άλλων παρόμοιων αντικειμένων. 

Με όλα αυτά οι κατοχοι τους επιδεικνύουν τα χρηματικά τους όπλα. Για  να εκφοβίσουν το περιβάλλον τους και να κερδίσουν έτσι βίαια τον σεβασμό. Αλλιώς φυσικα θα κερδιζαν τεράστιο σεβασμό αγάπη και αφοσίωση ίσως κι απο εκατομμύρια ανθρώπους με την αποδεδειγμένη φιλανθρωπία τους με τα ίδια ακριβώς δις που αποτελούν το φονικό τους όπλο. Όσο για πόση ακριβώς ζημιά μπορούν να κάνουν ας δουμε πόσο κοστίζει σήμερα η εξαγορά ή ο εκφοβισμός αντίστοιχα, σε διάφορες περιπτώσεις. Ώστε να πειστούν τελικά όλοι πως και το πιο άθλιο κοινωνικό αποτέλεσμα πολύ σωστά συμβαίνει.

Ένας παράνομος αλλά χειροδύναμος μετανάστης μπορεί να δείρει όποιον αφύλακτο του πείτε για 200  ευρώ. Πόσοι επιστήμονες παγκοσμίως φυλάσσονται; Κανείς. Όλα τα σημαντικά προϊόντα που καταναλώνουμε έχουν τις υπόγραφές κάπόιας «επιστημονικής καταλληλότητας». Ένας απελπισμένος άστεγος μπορεί να σκοτώσει όποιον αφύλακτο του πείτε για 1000 ευρώ. Ένας άνεργος κομπιουτεράς θα αναμεταδώσει δεκάδες σελίδες προπαγάνδας προς χιλιάδες αποδέκτες μόλις για 800-1000 ευρώ το μήνα. Σε περίπτωση που κάποιοι εκφοβίζονται με νόμιμα μέσα, παμπολλοι δικηγόροι  θα προδώσουν καθε αρχή της δικαιοσύνης για μερικές χιλιάδες ευρώ. Ενας κορυφαίος δικαστικός ή συνταγματολόγος  για μερικες δεκαδες χιλιάδες ευρώ θα υπογράψει νόμους εντελώς παράνομους για απόλυτα νόμιμους και συνταγματικούς ή θα αθωωσει μεγάλους εγκληματίες αν όλα τα προηγούμενα δεν ευοδώσουν. Ο πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Σώκρατες πόσο  κόστισε άραγε στο πρότζετ της φτωχοποίησης, δια των μνημονίων, ολόκληρης της χώρας του; Μερικά εκ. ευρω; Οι συνένοχοι υπουργοί του και τα ΜΜΕ που τους κάλυψαν όλοι μαζί μερικά ακόμη εκ. ευρώ; Δεν είναι πολλά αν σκεφτεί κανείς ότι ένα δις ευρώ είναι 1000 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ. Και ο Μπιλ Γκειτς μόνος του έχει 79 δις περιουσία, που τα αυξάνει μάλιστα κατά 5-10 δις κάθε χρόνο. 

Δεν είπε κανείς ότι ο Μπιλ Γκειτς είναι ένας οικονομικός Μπιν Λάντεν. Η αλήθεια δυστυχως είναι ότι δεν ξέρουμε τι κάνουν με τα λεφτά τους όχι μόνον ο Μπιλ Γκειτς αλλά 4,500 περίπου αλλοι δισεκατομμυριούχοι που υπολογίζεται οτι υπάρχουν σήμερα σε όλο το κόσμο. Ενώ εχουμε κατασκευάσει περίπλοκα συστήματα που να ανιχνεύουν την ραδιενέργεια και να βρίσκουν μια πυρηνική βόμβα ακόμη και απο το διάστημα, δεν έχουμε κατασκευάσει το παραμικρό σύστημα, κοινωνικό θεσμό ή εργαλείο που να ελέγχει και να εγγυάται έστω στοιχειωδώς οτι ο κάθε  Μπιλ Γκειτς θα χρησιμοποιήσει το χρηματικό του όπλο  μόνο για το καλό της ανθρωπότητας.

Λύση φυσικα στην τεράστια αυτή απειλή που αποτελούν για την ανθρωπότητα τα χρηματικά όπλα δεν θα μπορούσε να είναι να τα πάρουμε απο όσους τα κατέχουν. Διότι το χρήμα είναι επίσης υπεύθυνο γα κάθε τι όμορφο και χρήσιμο που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο μας, παντα με κάποιο θετικό pay roll. Αλλωστε είναι ένα θέμα ποιοι θα τα έπαιρναν αυτά τα όπλα, δηλαδή τα δις, και πώς θα τα χρησιμοποιούσαν στη συνέχεια. Στην περίπτωση του Μουμάρ Κανταφι ας πούμε, οπου μπλοκαρίστηκαν οι καταθεσεις του, πολλών δις παγκοσμίως, αν κρίνει κανείς εκ των αποτελεσματων στην σημερινή Λιιβύη δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Κανταφι χρησιμοποιούσε το χρηματικό του όπλο ενάντια στα συμφέροντα είτε της πλειοψηφίας των Λίβυων πολιτών του είτε της ανθρωπότητας.

Αυτό που είναι βεβαιο ειναι ότι σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης πάει κατά διαόλου και η ανθρωπότητα δεν φαίνεται να έχει και πολλούς υπερασπίστές απο όσους κατέχουν αυτή τη στιγμή τα χρηματικά όπλα. Η γενικευμένη καταστροφή μάλιστα εμφανίζεται τόσο πολύ σαν «φυσικά αίτια», που όλες οι ταινίες με το τέλος του κόσμου γίνονται μπλοκμπαστερ. Αυτά είναι κύρια χαρακτηριστικά δράσης του «χρηματικού όπλου».  Μαζικές τεραστίου μεγέθους κοινωνικές καταστροφές με φαινομενικά ανύπαρκτα αίτια. Πώς θα σας φαινόταν ο κόσμος με 4,500 πιθανούς Μπιν Λάντεν; Με αποδεδειγμένο πυρηνικό οπλοστάσιο; 

Σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε, εν δυνάμει καταδικασμένο, κάπου όμως φταίμε και εμείς. Διότι ενώ για τα κανονικά όπλα, η παγκόσμια κοινότητα κάνει ολόκληρους πολέμους για να τα ελέγξει, και να τα περιορίσει, τα «χρηματικά όπλα» όχι μόνο επιτρέπουμε να τα έχουν όλοι, αδιάφορο πως τα απέκτησαν,  θεωρούμε εξ ορισμού αξιοσέβαστο οποιονδήποτε πολίτη τα επιδεικνύει. Όταν προφανώς ουδείς χρειάζεται μερικά δις για να ζήσει. Χωρίς να απάιτούμε απο κανέναν αποδείξεις ότι τα χρησιμοποιεί για το καλό της ανθρωπότητας. Δίνοντας τους έτσι την δυνατότητα όχι μόνον να κατέχουν αυτά τα φονικότατα όπλα αλλά και να τα χρησιμοποιούν ανά πάσα στιγμή, χρηματοδοτώντας χιλιάδες στα pay roll τους για το κακό της ανθρωπότητας ...

Καλύτερα από το τίποτα

Από όσα αποσπάσματα παρουσιάζει το άρθρο, στο βιβλίο της η κ. Αγγελοπούλου ("Γιάννα" εκδόσεις Λιβάνη) εκθέτει τις κατασκευαστικές εταιρίες, την γνωστή συντεχνία των μηχανικών και την άλλη ακόμη πιο γνωστή των πολιτικών, για το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων. Παρουσιάζοντας ότι αν δεν ήταν εκείνη να "κάμπτει" τον οργανωμένο εκβιασμό από αυτά τα κυκλώματα μπορεί να μην είχαν γίνει ούτε οι αναθέσεις των έργων των αγώνων. Χειρισμός που όπως αποκαλύπτει η κ. Αγγελοπούλου κόστισε στον ελληνικό λαό πολλαπλάσια δις για το κόστος των αγώνων σε σύγκριση με άλλα κράτη που τους διοργάνωσαν. 

Φαίνεται σαν να τίθεται ένα ερώτημα προς τους αναγνώστες και κατ' επέκταση προς όλους τους έλληνες πολίτες: Ήταν ήρωας η κ. Αγγελοπούλου που κατάφερε να "πείσει", προφανώς από όσα αναφέρει στο βιβλίο της, με το αζημίωτο, τους διεφθαρμένους να συνεργαστούν, με μια αντίληψη ότι μόνον έτσι θα γίνονταν τα έργα; Ότι αλλιώς δεν θα είχαμε αναλάβει ποτέ την Ολυμπιάδα; Ή αντίθετα ήταν ευθύνη της οργανωτικής επιτροπής, ειδικά με αφορμή ένα μείζον εθνικό θέμα όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, να διακόψει σε κορυφαίο επίπεδο αυτή τη παγιωμένη διαδικασία ανάθεσης έργων στη χώρα μας; Που αυτή ευθύνεται για όλη τη γενικότερη κατάσταση της χώρας; 

Αφού αν το ελληνικό κράτος πληρώνει κάθε μεγάλο έργο και κάθε του υποδομή 5-10 φορές όσο θα κόστιζαν τα ίδια σε άλλα κράτη είναι φυσικό να καταλήγει το αποτυχημένο φτωχό κράτος που είναι σήμερα. Που δεν θα πλουτίσει όσο και αν φορολογεί η κάθε κυβέρνηση την μεσαία και χαμηλή τάξη, επιχειρώντας να βγάλει από τη μύγα μπριζόλες, όταν τα γουρούνια έχουν καταφάει όλη τη φάρμα… 

Εκθέτοντας την διαφθορά ΤΟΤΕ, αντί για τώρα με το βιβλίο της, η κ. Αγγελοπούλου μπορεί να ρίσκαρε ακόμη και την ματαίωση των αγώνων λόγω μη επαρκών προσφορών. Διαβάζοντας το σήμερα οι έλληνες πολίτες τι θα προτιμούσαν από τα δύο; Και βέβαια αν τους είχε εκθέσει τότε η κ. Αγγελοπούλου θα είχε αντιμετωπίσει πολύ ισχυρότερες αντιδράσεις απ’ ότι τώρα με το βιβλίο της που μάλλον δεν θα δεχτεί καμία. Αφου τα χρήματα έχουν πετάξει 

Γιατί δε το έκανε μόνον η ίδία το ξέρει. Όπως και γιατί έγραψε το βιβλίο της τώρα. Μια φορά εμείς ως πολίτες έχουμε τουλάχιστον μια μαρτυρία εκ των έσω πως λειτουργούν – αν μπορεί να ειπωθεί οτι λειτουργούν - οι υποδομές και τα έργα στην χώρα μας. Εξηγώντας μας μάλλον απόλυτα γιατί όλα είναι σήμερα έτσι. 

Για να πλουτίσουν 10-20 κατασκευαστικές εταιρίες και μια χούφτα πολιτικοί με τους στενούς φίλους τους και τα κομματικά τους στελέχη η Ελλάδα είναι ένα μηδέν. Και θα είναι πάντα ένα μηδέν όσο εξακολουθεί να λειτουργεί με τέτοια σχέση κόστους-έργων. Καλύτερη από το τίποτα η καταγγελία της κ. Αγγελοπούλου όμως το να γίνονται αυτές οι καταγγελίες μονίμως κατόπιν εορτής και μετά που τα λεφτά έχουν πετάξει μήπως είναι κι αυτό μέρος του όλου προβλήματος; Που ύστερα, για να βρεθούν τα υπέρογκα κόστη, που κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να πληρώσει, γίνεται ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, με τον αναπόφευκτο πλέον ληστρικό δανεισμό …