Που πάμε χωρίς θεσμούς;

Κάποτε, όταν δημιουργήθηκαν, οι τράπεζες φύλαγαν τα λεφτά του κόσμου. Κάλυπταν τα λειτουργικά τους έξοδα με τους τόκους που έβγαζαν όταν δάνειζαν αυτά τα λεφτά σε άλλο κόσμο που ήθελε λεφτά.  Γρήγορα οι τράπεζες ανακάλυψαν πως δεν ήταν ανάγκη να ΕΧΟΥΝ τα χρήματα από καταθέτες για να τα δανείσουν. Μπορούσαν να τα δανειστούν κι αυτές από άλλες μεγαλύτερες τράπεζες.  Η μεγαλύτερη, η πιο πάνω τράπεζα από όλες πού θα τα έβρισκε τα χρήματα για να τις τροφοδοτήσει όλες; Μα εκείνη θα τα τύπωνε !

Θα πει κανείς ότι αυτό ήταν μια απάτη της κορυφαίας τράπεζας, επειδή ούτε αυτή είχε καταθέτες να της δίνουν τα κεφάλαια που δάνειζε. Ομως εκεί είναι μια αλήθεια της οικονομίας που κρύβουν από όλους μας. 

Το ποτάμι του χρήματος πάει από πάνω προς τα κάτω όχι αντίστροφα. Δεν «γεννάνε» το χρήμα οι πολίτες, το περνάνε αυτοί στις επιχειρήσεις, αυτές ύστερα στις τράπεζες και έτσι μόνον οι τελευταίες έχουν χρήμα να δανείσουν. Το χρήμα το «γεννάνε» κυριολεκτικά αυτοί που το δανείζουν. 

Το ότι η κορυφαία τράπεζα λοιπόν θα τυπώσει το χρήμα που τη συνέχεια θα δανείσει προς τα κάτω δεν είναι απάτη αλλά μια αυτονόητη σύμβαση εργασίας για όλο το σύστημα. Έχουμε κοινωνίες που τρέχουν με χρήμα. Χωρίς τη πηγή δεν θα υπήρχε ο ποταμός του χρήματος να ποτίζει όλους αυτούς που παράγουν όλα τα προϊόντα και υπηρεσίες. Την ευημερία δηλαδή που όλοι απολαμβάνουμε.

Όσο περισσότερο χρήμα υπάρχει στα χέρια του κόσμου τόσο περισσότερη ευημερία. Αν κάποιοι συσσωρεύουν το χρημα και το αποσύρουν από την αγορά παλι η Παγκόσμια Τράπεζα θα μπορούσε  να τυπώνει χρήμα και να εξισορροπεί την απώλεια. Και έτσι, αν αυτός ο θεσμός της παραγωγής και διάθεσης του χρήματος, λειτουργούσε υγιώς, χρήματα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα υπήρχαν πάντα στα χέρια του κόσμου. Και η ανάπτυξη θα είχε πλέον μόνο περιορισμό τα διαθέσιμα εργατικά χέρια, τη διαθέσιμη ενέργεια και τις πρώτες ύλες.

Το πρόβλημα είναι ότι οι τράπεζες είναι ήδη πολύ ανεπτυγμένες. Οι τραπεζίτες πληρώνοντας πολιτικούς περνάνε ότι νόμο συμφέρει μόνον αυτούς, τα golden boys παίρνουν τρελά λεφτά και οι τραπεζικοί υπάλληλοι περνάνε καλύτερα από όλους τους εργαζόμενους. Η αλήθεια είναι ότι κανείς τραπεζικός από την κορυφή έως τον πάτο δεν θέλει πραγματικά την ανάπτυξη.

Διότι όσο περισσότερη ανάπτυξη υπάρχει σε μια  κοινωνία οι τάξεις της αναπτύσσονται. Η κατώτερη τάξη γίνεται πιο ανεξάρτητη και η μεσαία αρχίζει να μπαίνει στην ανώτερη. Εκεί δηλαδή όπου βρίσκονται αυτοί που δεν κάνουν τίποτε άλλο από να τυπώνουν το χρήμα. Για το οποίο δουλεύουν λιγότερο ή περισσότερο όλοι οι υπόλοιποι !

Κάπου εκεί γεμίσαμε χαώδεις οικονομικές θεωρίες και όλο και πιο περίπλοκους οικονομικούς ορισμούς. Λες και δεν μπορεί να καταλάβει ο κάθε κοινός θνητός ότι κοινωνίες που λειτουργούν με χρήματα δεν θα αναπτυχθούν ποτέ χωρίς χρήματα. Με την λιτότητα που νομοθετούν πληρωμένοι από τις τράπεζες πολιτικοί και εξηγούν πληρωμένοι από τις τράπεζες οικονομολόγοι.

Αυτός βέβαια δεν είναι ο θεσμικός ρόλος των τραπεζών. Τι μπορεί όμως να κάνει ο απλός πολίτης για να επαναφέρει στην τάξη κοτζάμ τραπεζίτες με τετοια δύναμη και τόσα πολλά λεφτά; Επανάσταση να τα σπάσει όλα μέχρι να καταλάβουν οι αλαζόνες; Ποιός πολιτισμένος άνθρωπος το θέλει αυτό; Οι θεσμοί είναι ευθύνη των πολιτικών. Και το να υπάρχει χρημα στο κοινωνικό σύνολο είναι απο τους πλέον σοβαρούς, κρίσιμους και σημαντικούς θεσμούς για μια πολιτισμένη κοινωνία. 

Καλά το λέει λοιπόν ο κ. Τσίπρας ότι το ζήτημα είναι πολιτικό. Μόλις οι πολιτικοί πάψουν να πληρώνονται για να εξυπηρετούν τους τραπεζίτες, αρκεί μια μέρα να δουλέψουν τα τυπογραφεία και  να τυπώσουν μερικά τρισεκατομμύρια ώστε την επόμενη να έχει δουλειά, ευημερία και ανάπτυξη ολόκληρος ο πλανήτης. Τόσο απλά.