Ο ψυχολογικός παράγων

Η εξουσία, παγκοσμίως, έχει κάνει τα σχέδια της. Μπορεί να είναι σωστά μπορεί και λάθος. Μπορεί η ανθρωπότητα να μήν έχει μέλλον οπότε η μεθόδευση της επιβίωσης τουλάχιστον λίγων και εκλεκτων να είναι μονόδρομος. Αν όμως αυτό είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία;

Σήμερα μιλάμε για την κρίση. Η εξουσία όμως βλεπει το θέμα μόνο οικονομικά. Θα φτωχύνουν λοιπόν καμποσοι, θα πεθάνουνε, απο αρρώστιες, αγχος, πολέμους ή χίλια άλλα δεινά παρελκυόμενα της , παντα τεχνιτής, κρίσης, και ύστερα θα ανοίξει το πεδίο. Γιια έναν νέο κόσμο.

Ομως στο επίπεδο των αξιών δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δηλαδή πλούσιοι και πτωχοί γνωρίζουν πλεον σαφώς ότι έχει καταργηθεί κάθε νόμος και τάξη. Οτι ο πολιτισμός είναι μια ψευδαίσθηση. Οι πλούσιοι το γνωρίζουν γιατί αυτό εφαρμόζουν, τον νόμο της ζούγκλας, καταδικάζοντας τους φτωχούς, οι φτωχοί το γνωρίζουν γιατί το υπόκεινται.

Οι επόμενες γενιές αμφοτέρων ήδη μεγαλώνουν με την απόλυτη πεποίθηση της ανυπαρξίας οποιουδήποτε πολιτισμού, στην ουσία. Όσο πολιτισμένος θα ήταν ένας ουρακοντάγκος με πυρηνικά, άλλο τόσο θα είναι και ο κ όσμος μας. Μάλιστα αυτό γνωρίζουν ολοι ότι είναι η καλή εκδοχή. Αφού ο ουρακοντάγκος, όπως τον ξέρουμε μέχρι σήμερα, ενα ζώο δηλαδή, δεν διακατέχεται και απο την παράνοια της απληστίας. Να επιθυμεί δηλαδή πλούτο που δεν πρόκειται ποτέ να ξοδέψει.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οι πλούσιοι απόγονοι προπονούνται ήδη στην ιδέα ότι οι αυριανοί επιζήσαντες, όσοι και αν μείνουν, θα είναι τέρατα τους οποίους "καλύτερα να προσέξουν". Αυτό γαλουχεί κάθε μικρό κύκλωμα τους δικούς του λίγους "ημέτερους" άσχετο αν αυτό λέγεται πλούσια οικογένεια πλούσια λέσχη ή πλούσια στοά. Αυτή η κουλτούρα θα είναι η κουλτούρα του αυριανού ¨"καινούργιου κόσμου" αν αυτός προκύψει έτσι. Μια κουλτούρα που θα οδηγήσει στον ανταγωνισμό των επιζησάντων επειδή πλεον απλά θα φοβούνται τα άλλα τέρατα επιζήσαντες, και μάλιστα για πολύ βάσιμους λόγους. Η θεωρία θα είναι "δεν υπάρχει πιστός συνεργάτης, αξιόπιστος συνεργάτης είναι ο νεκρός συνεργάτης"

Στους φτωχούς τώρα, τα υποτιθέμενα θύματα της όλης πολιτικής των "τεχνητών κρίσεων" οι επιπτώσεις είναι ακόμη χειρότερες. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι ο αποπληθυσμός και η εξόντωση τους δεν είναι ο στόχος, η γενικευμένη κρίση είναι αναπόφευκτη με τη παρούσα πολιτική μέσα απο παράγοντες υπολογισμού που σήμερα αγνοούμε. Υπολογίζουν δηλαδή οι οικονομολόγοι τα διάφορα οικονομικά μοντέλα. Ομως ο καταναλωτής που δεν μπορεί να καταναλώσει σήμερα εκπαιδέυεται, άθελα του βέβαια, σε μια κουλτούρα υπο-κατανάλωσης, που εν τέλει απλά τον θεραπεύει απο την υπερ-κατανάλωση.

Θεραπεπυμένος ο φτωχός, διαπιστώνει ότι δεν χρειάζεται πλείστα όσα είδη. Οτι και μόνο η επιδίωξη κτήσης τους, αφού είναι τόσο δύσκολο οικονομικά να την επιτύχει, τον κάνει δυστυχή. Το χειρότερο μάλιστα δεν είναι ότι εκπαιδεύεται εκ νέου να μήν χρειάζεται αυτά τα είδη, ποτέ ξανά, εκπαιδεύει και τους απογόνους του πάνω απ'όλα. Οτι χίλιες  χιλιάδες πράγματα δεν αξίζουν εκτός απο αυτό και αυτό και αυτό.

Ομως απο αυτό  και αυτό και αυτό, δεν μπορούν να πλουτίσουν φυσικά χιλιες χιλιάδες πλούσιοι...