Πελατειακό κράτος και ναζισμός

Όταν ήμουν στην Φρανκφούρτη το 1987, ένας ταχύτατα ανερχόμενος, νεαρός τότε, Γερμανός χρηματιστής μου είχε πεί:

<< Τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία θα τον κερδίσει με αυτό>> και μου έδειξε ένα στυλό. 

 Όλοι σήμερα μέσα στον προεκλογικό οίστρο παραδέχονται ξαφνικά σαν κύρια παθογένεια του ελληνικού κράτους το «πελατειακό κράτος». Ακόμη και ένθερμοι υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής και της συγκυβέρνησης Σαμαρά, όπως ο κ. Παπαχελάς και η Καθημερινή, το αναφέρουν διαρκώς σαν την πηγή του κακού. Τι είναι όμως αυτό σε απλά ελληνικά;

Είναι όταν μία κυβέρνηση δεν κερδίζει τις ψήφους με το έργο της υπέρ του κοινωνικού συνόλου, αλλά αντίθετα τις  αγοράζει με εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια κλπ χάρες. Που πληρώνονται από το ταμείο του κράτους! Βέβαια γι’ αυτό υφίσταται μια κυβέρνηση για να «βολεύει» λίγο ή πολύ τους πάντες. Όμως το πελατειακό κράτος, δεν λειτουργεί έτσι γι’αυτό είναι νοσηρό και παθογενές. Γιατί η φιλοσοφία του είναι ακριβώς αυτή του ναζισμού.

Σε αποτυχημένα συστήματα ο κρατικός κουμπαράς δεν αρκεί για να τους βολέψει  όλους. Ευνοούνται λοιπόν ελάχιστοι με γνώμονα όχι πόσα μπορούν να προσφέρουν στο σύνολο αλλά πόσους μπορούν να ελέγξουν και να υποτάξουν. Κορυφές στο στρατό, σώματα ασφαλείας, δικαστικοί, πολιτικοί, ΜΜΕ και όσοι τους εξυπηρετούν μυστικά για τον εκβιασμό όλων των άλλων. Ρουφιάνοι, δολοφόνοι, καταδότες και βέβαια πίσω από όλους οι τραπεζίτες που ελέγχουν τα χρήματα και ενορχηστρώνουν την ληστεία του κρατικού κουμπαρά. Όπως ακριβώς στην κατοχή.  

Τα γερμανικά στρατεύματα νικήθηκαν το 1944 και απελευθερώθηκε, υποτίθεται, ο Ευρωπαϊκός Νότος. Στην χώρα μας τότε παρά που 70% των πολιτών μαζί και οι διανοούμενοι, ήθελαν κυβέρνηση από όσους πολέμησαν τους ναζί, μια χούφτα  άνθρωποι έφεραν 80,000, Αγγλικό στρατό αυτή τη φορά, και εγκατέστησαν στην θέση των Ες Ες τα πρώην Τάγματα ασφαλείας.  Η Wikipedia τα γράφει όλα όμως μήπως είναι ενδεικτικό πως κάτι αλλάζει στην Ευρώπη ότι πρόσφατα ο Ομπσερβερ γράφει πολλά περισσότερα;

Γιατί παίρνοντας τα πόστα και μεταπολεμικά οι τότε πελάτες των ναζί κανόνισαν βέβαια ώστε τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και οι δικοί τους άνθρωποι να συνεχίσουν να παίρνουν τα κατάλληλα πόστα μαζί με όλα τα προνόμια και τα λεφτά. Χωρίς ίσως ποτέ να τους πουν ότι οι ίδιοι ήταν ναζί. Μαθαίνοντας τους όμως, μερικές χιλιάδες πλέον ανθρώπους, πώς να λειτουργούν κι αυτοί έτσι, μόνο για την καρέκλα και το  βόλεμα.

Δεν μπορεί όμως ες αεί ένα κράτος να θρέφει πελάτες παράγοντας μόνο ψέματα. Μήπως αυτό είναι που συμβαίνει τώρα; Και γι’ αυτό ακούμε διαρκώς για το Πελατειακό Κράτος, χωρίς όμως και τις απαραίτητες διευκρινήσεις;  Μήπως είναι η κραυγή για μια ευκαιρία επανόρθωσης;

Διότι οι Γερμανοί ξέρουν βέβαια την αλήθεια και μπορούν να τους εκθέσουν όλους αυτούς και να τους εκβιάσουν έκτοτε. Αν αυτή είναι η κρυφή, αλλά πραγματική, πολιτική κάθε χώρας του Ευρωπαϊκού Νότου; Δεν είναι καλό να το ξέρουμε; Δεν είναι μόνον οι λίστες της Ζήμενς. Κι ίσως γι’αυτό σε μια υποτιθέμενα Ενωμένη Ευρώπη όλα τα λεφτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από τον ένα ή τον άλλο δρόμο, καταλήγουν στην Γερμανία. Όπως και τότε. Μια Γερμανία που έχει σήμερα 7,5% ανεργία στους νέους, όταν εμείς και η Ισπανία έχουμε σχεδόν 60%.

Τα οικονομικά και δημογραφικά στοιχεία δείχνουν γερμανική κατοχή. Ένα πελατειακό κράτος που λειτουργούσε εγχώρια θα μπορούσε ίσως εγχώρια και να θεραπευτεί. Αν όμως τα νήματα του ελέγχου βρίσκονται στη Γερμανία και το εργαλείο είναι ο εκβιασμός των αποκαλύψεων των γερμανών για τους υπαλλήλους τους στην Νότια Ευρώπη, τότε η λύση είναι μόνο μια. Να δοθεί διέξοδος σ’ αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσουν. Εξηγώντας μας ακριβώς τι εννοούν  ελληνικό πελατειακό κράτος, οπότε και πως μπορούμε να το εξυγιάνουμε.