Ο πολιτικός, οι πολιτικοί, ή οι πολίτες;

Ποιός έφταιγε για την Ναζιστική Γερμανία; Ο Χίτλερ ή οι Γερμανοί που αρχικά τον στήριξαν; Ενας τρελός άνθρωπός δημιούργησε τον Ναζισμό ή χιλιάδες τρελοί που βρήκαν έναν να αντιπροσωπεύσει την τρέλα τους;

Σήμερα στην Ελλάδα βριζουμε συλλήβδην τους πολιτικούς. Αυτοί φταίνε για όλα ! Όμως οι μέχρι σήμερα ψηφοφορίες άλλα λένε. Από τη μεταπολίτευση και μετά, έχουμε ψηφίσει επανειλλημένα αυτούς που, τώρα λέμε, μας έκλεβαν, και μας κλέβουν. Τριάντα χρόνια, όχι ένα κια δύο έχουμε βγάλει τις περισσότερες φορές εκλογικά αποτελέσματα αυτοδυναμίας. Ακόμη εντυπωσιακότερο μάλιστα είναι ότι τα γκάλοπ, μέχρι πρόσφατα έδειχναν σχεδόν τα ίδια ποσοστά προτιμήσεων όσο στις περασμένες εκλογές.

Απο έναν λαό  που επιχείρησε να μπεί και να καταλάβει τη Βουλή,  στην διαδήλωση κατα των μέτρων, θα περίμενε κάποιος 20-25% πτώση τουλάχιστον στα δυο μεγάλα κόματα. Σαν μια έμπρακτη εικόνα αγανάκτησης.Ομως όχι, τιποτα τέτοιο δεν συμβαίνει.Οπότε γεννάται το ερώτημα: αφού του λαού του αρέσει αυτή η διακυβέρνηση πως προσδοκά να την αλλάξει ο πολιτικός που την εκφράζει;

Ο πολιτικός ειναι ενας υπάλληλος. Ακριβοπληρωμένος μέν, αλλά υπάλληλος και μάλιστα δημόσιος υπάλληλος. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Ελάχιστοι πολιτικοί στην ιστορία ήταν ηγέτες, δηλαδή ελεύθεροι επαγγελματίες. Ο ελεύθερος επαγγελματίας ενδιαφέρεται για την προκοπή του μαγαζιού του γιατί απο αυτό κερδίζει. Ο υπάλληλος αντίθετα ενδιαφέρεται να κάνει ότι του λένε τα αφεντικά του γιατί αυτά τον πληρώνουνε. Ειδικά ο δημόσιος υπάλληλος δεν ενδιαφέρεται κάν για την επιχείρηση στην οποία δουλεύει, αρκεί, αυτός να πληρώνεται.Οταν λοιπόν το αξίωμα, και κατα συνέπεια το μισθο, τα παίρνει ο πολιτικός απο την ψήφο, και την ψήφο την έχει, γιατί να αλλάξει πολιτική;

Ο τελευταίος πιθανός λόγος κάποιοι πολιτικοί μας ηγέτες να ήταν αλλιώς θα ήταν οι αντιδράσεις των βουλευτων του κόματος τους. Κι αυτό παλι γιατι μισθός χωρίς αξίωμα δεν γίνεται και αξίωμα χωρίς κόμα πάλι δεν γίνεται. Και βέβαια όλοι ξέρουμε ότι δεν γίνεται κόμα χωρίς υποψήφιους που τα τραβάνε κόσμο. Γι'αυτό άλλωστε και βλέπουμε στην πολιτική μας ζωή ηθοποιούς, τραγουδιστές, σε λίγο μπορεί να δούμε και την Τζούλια Αλεξανδράτου. Γιατί τραβάνε ψήφους.

Κι εδώ έρχεται το μεγαλύτερο αγκάθι. Ακόμη και άν απο θαύμα προέκυπτε στην Ελλάδα ο πλέον χαρισματικός τίμιος και οραματιστής πρωθυπουργός θα έπρεπε να περιστοιχίζεται απο κάποιο κόμα για να εκλεγεί. Αν αυτό το άτομο προέκυπτε στα δυο μεγάλα κόματα που τριάντα χρόνια έχουν φέρει την Ελλάδα σ'αυτό το χάλι, εκεί στους 100 βουλευτες οι 90 θα ήταν διεφθαρμένοι ! Πώς θα τον στήριζαν, ακομη και άν έβγαινε πρωθυπουργός για να κάνει κάποια άλλη πολιτική;

Εν κατακλείδι

Kάθε Χίτλερ, όπως και κάθε πολιτικός εν γένει, δεν κάνει την πολιτική που θέλει αυτός, αλλά αυτήν που θέλει ο λαός που τον ψηφίζει, και οι βουλευτές που τον στηρίζουν.