Οικονομία του laptop, πολιτική του laptop

Προφανώς κάποιοι καταλήστεψαν το σύστημα. Ακόμη πιο προφανές είναι ότι αυτοί οι κάποιοι δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ούτε όλοι οι φτωχοί τίμιοι άνθρωποι που αγωνίζονται να επιβιώσουν απο δυσβάσταχτους έμμεσους και άμμεσους φόρους που κάθε μέρα αυξάνονται.

Όμως τα καθάρματα είναι επίσης γνωστό ότι δεν πληρώνουν εύκολα Οπότε, όταν ήρθε η ώρα του απροχώρητου, όπου οι διάφοροι κλέφτες είχαν κατακλέψει τον κουμπαρά, που λέγεται Ευρωπαική Ενωση, επι τριάντα χρόνια, η ΕΕ έθεσε φυσικά θέμα αξιοπιστίας έστω και για ένα σέντ δάνειο πλέον.

Ποιός ήταν ο πιο αξιόπιστος εγγυητής για το δάνειο του Μνημονίου; Οι φοροφυγάδες; Οι κλέφτες; Τα λαμόγια; Οι οφ σορ μεγιστάνες; Οι μεγαλογιατροί ή οι μεγαλοαπατεώνες;Θα δίνατε εσείς ποτε σαν τραπεζίτης δάνειο 110 δις στην Ελλάδα, αν ο πρωθυπουργός της σας έλεγε ότι, όχι άμεσα, αλλά έστω σε έξι μήνες μέσα, θα άρχιζε τουλάχιστον να παίρνει λεφτά απο αυτούς;

Η απάντηση είναι ένα ηχηρότατο ΟΧΙ. Εγγύηση θα ήταν σίγουρα χρήματα πλέον ύστερα απο τριάντα χρόνια ληστεία. Και εκεί άρχισε η "οικονομία του λάπτοπ". Πόσα δις εγγυήσεις χρειάζονταν για την πρώτη δόση του δανείου; Ανοιξε ο υπουργος οικονομικών το Excel με τις στήλες με τα έτοιμα και σίγουρα λεφτά. Τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους. Τα μόνα οικονομικά μεγέθη στα οποία μπορεί ακόμη και σήμερα να βασιστεί κανείς σ'αυτή τη χώρα. Τόσο τα εκατό κάτω αυτοι οι μισθοί, τόσο τα επιδόματα φτάνουν; Οχι; Να τα κατεβάζουμε λίγο ακόμη; Μήπως αν ανεβάσουμε λίγο τους φόρους στα τσιγάρα; Στη βενζίνη;

Σ'ίγουρα μεγέθη, σίγουρα λεφτά, για να σιγουρευτούν και οι νυν δανειστές μας. Μέχρι να πιαστούν οι κλέφτες, να φέρουν πίσω τα κλεμένα, και να πάψουν να πληρώνουν όσοι δεν φταίνε. Οι οποίοι όμως, επειδή ακριβώς αυτοί αποτελούν τα διαφανή, όσο και τίμια και σίγουρα οικονομικά στοιχεία, είναι τα μόνα οικονομικά μεγέθη στα οποία μπορεί πραγματικά να βασιστεί η κυβέρνηση. Μέχρι να πιάσει τους κλέφτες. Αν και όποτε αποκτήσει την πυγμή όσο και τη θέληση να το κάνει.

Ομως η "οικονομία του λαπτοπ", είναι τόσο εύκολη, που εύκολα σε παρασύρει και σε μία "πολιτική του λάπτοπ". Οπως τα οικονομικά μεγέθη "βολεύονται" εύκολα με τροποποιήσεις στο Excel, σαν τα νούμερα να μην αφορούν πραγματικές ζωές, πραγματικών ανθρώπων, με πραγματικές ανάγκες, έτσι εύκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι "βολεύονται" και οι όποιες αντιδράσεις. Με ανακοινώσεις στα ΜΜΕ θεσμικά ή Ιντερνετικά, ότι όλα πάνε καλά και πυροτεχνήματα μιας αισιοδοξίας που στην πραγματική ζωή, και στην πραγματική πιάτσα, απουσιάζει εντελώς.

Η όποια αισιοδοξία θα πήγαζε μόνο απο ενδείξεις ότι οι κλέφτες, και κυρίως τα κλοπιμαία βρέθηκαν. Οπότε, κατα συνέπεια, οσονούπω θα παψει να πληρώνει ο κοσμάκης αντί γι'αυτούς. Ομως τα κλοπιμαία πριν καν το Μνημόνιο μπορεί να είχαν "πετάξει" σε οφ σορ εταιρίες, ή καταθέσεις στην Ελβετία. Κι αυτό είναι εύκολο να το υποθέσει κι ένας κοινός θνητός, δεν χρειάζεται να είναι μέλος της Μπιλντερμπεργκ και πολύ "μέσα στα πράγματα". Βλέποντας τον Μνημόνιο στον ορίζοντα, είναι βέβαιο ότι όλοι οι κλέφτες φυγάδευσαν όπως μπορούσαν τα κλοπιμαία.

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Αν το μόνο που μπορούμε πραγματικά να έχουμε με το Μνημόνιο είναι μια οικονομία του λαπτοπ, που σκοτώνει την αγορά, και μια συνοδευτική πολιτική του λαπτοπ, που σκοτώνει την κοινωνική συνοχή, τότε ο πρωθυπουργός μας γιατί δεν χρεωκόπησε την Ελλάδα τον Φεβρουάριο; Ελπίζοντας ότι κάποτε θα στριμώξει τους κλέφτες;

Προσωπικά θεωρώ αδύνατον να έρθουν πίσω κεφάλαια που πέταξαν στην Ελβετία ή σε οφ σορ εταιρίες. Αν αυτό γίνει για τους Ελληνες κλέφτες, θα μπορεί κάλιστα να γίνει για όλους τους κλέφτες και τα λαμόγια της γης! Αυτο λοιπόν ήξερε εξ αρχής ο κ. Παπανδρέου ότι δεν μπορούσε να το κάνει. Οπότε αντί τους λεονταρισμούς, ότι θα έπιανε κάποτε τους πραγματικούς υπαίτιους, και θα έφερνε πίσω τα κλοπιμαία ώστε να αρχίσει με αυτά να πληρώνει τα δάνεια που, στη θέση που περιήλθε, η Ελλάδα χρειάζεται, ας περιοριζόταν τουλάχιστον, στην έλάχιστα γενναία απόφαση, να κάνει επαναδιαπραγμάτευση χρέους.

Η επαναδιαπραγμάτευση χρέους θα έφερνε επίσης μια μεγάλη αναστάτωση, όμως τότε, πρίν το Μνημόνιο, ήταν πολύ απλούστερη και ο κ. Παπανδρέου θα είχε όλο τον λαό με το μέρος του. Τώρα αντίθετα εκβιάζει τον κόσμο καθημερινά να του δίνει χρόνο πίστωσης, σε μια μάχη που, όπως γίνεται κάθε μέρα πιο εμφανές, δεν έχει ούτε τα κότσια, ούτε την πρόθεση να δώσει. Την μάχη με τους πραγματικούς εχθρούς. Αντί να κάνει εχθρό του όλο τον υπόλοιπο κόσμο ποντάροντας στην "πολιτική του λαπτοπ" ότι θα τους πείσει για την οποιαδήποτε αισιοδοξία ή καλή πορεία, μαζί με τις υποτιθέμενα καλές του προθέσεις. Μια πολιτική που θα έχει τόση επιτυχία, στον πραγματικό κόσμο, όση έχει και η οικονομία του λαπτοπ, στην πραγματική οικονομία.