Ένα νέο είδος ανθρώπου

Είμαι ένα νέο είδος ανθρώπου. Σε λίγο όλοι θα είναι σαν κι εμένα. Αν δεν γίνουν, σε λίγο όλα θα γίνουνε στάχτες. 

Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο, ίσα ίσα, κατ’ αρχήν είμαι τυπικά άνεργος όπως εκατομμύρια άλλοι. Περνάω τη μέρα μου δουλεύοντας 2-3 ώρες το πολύ με κάποια αναγκαστική εργασία για τα απαραίτητα. Γιατί δεν υπάρχει αρκετή δουλειά για να δουλεύουμε όλοι 8 και 12 ώρες, σαν τους σκλάβους.Έχω όμως πολύ ελεύθερο χρόνο.

Τον κάνω λοιπόν Ανάπτυξη. Όχι αυτή που ξέραμε όλοι. Που πρέπει να περιμένω να την φέρει κάποια κυβέρνηση. Πως θα βγάλω περισσότερα λεφτά για να αγοράσω περισσότερα άχρηστα πράγματα από κάποιο σούπερ μαρκετ. Όλες οι κυβερνήσεις στον κόσμο υπόσχονται ότι θα την φέρουν αυτή. Εγώ δεν την περιμένω γιατί ξέρω ότι είναι ένα τεράστιο ψέμα. 

Αφού για να βρω εγώ περισσότερα λεφτά θα πρέπει στα ράφια του σούπερ μαρκετ να προκύψουν ακόμη περισσότερα είδη. Για να δουλεύουν κάποιοι σαν κι εμένα να τα παράγουν και όλοι μαζί να τα αγοράζουμε. Όμως  εγώ καταναλώνω το πολύ 100-200 είδη και μια φορά που ρώτησα στο λογιστήριο ενός σουπερ μαρκετ μου είπαν ότι πουλούσαν  12,500 ! 

Ενημερώνομαι λοιπόν διαβάζοντας δεκάδες ή και εκατοντάδες σελίδες καθημερινά γύρω από την Ενέργεια, το κύριο θεμα με το οποίο ασχολούμαι. Θα μπορούσε να είναι και μια επιστήμη ή ξένες γλωσσες. Ασχολούμαι πολλές ώρες με την τέχνη που έχω επιλέξει και αγαπώ, γράφω. Κάνω μεγάλους περίπατους στη φύση, φυσικές δραστριότητες και αθλητισμό όσο μπορώ. Τέλος συμμετέχω καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα όπου μοιράζομαι τις ιδέες, τα συναισθήματα τις σκέψεις και τις γνώσεις που αποκομίζω. Κι έτσι κάπως περνάω τη μέρα μου. 

Αν όλοι οι άνεργοι κάναμε τα ίδια, στον ελεύθερο χρόνο που ολοένα περισσότεροι έχουμε, προφανώς θα οδηγούμασταν αντί στην απόλυτη απελπισία σε μια έκρηξη της επιστημονικής γνώσης και έρευνας on line, του αθλητισμού, της πολυπολιτισμικής επικοινωνίας και των τεχνών. Αν συμμετέχουμε σε συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με ένα σύστημα on line δημοσκοπήσεων, θα μπορούμε εύκολα να αποφασίσουμε απο κοινού για σημαντικά θέματα, οπότε χωρίς κοινωνικές προστριβές και προβλήματα. Χωρίς τις παλαιού τύπου κυβερνήσεις που στην πλειοψηφία τους θα αποφάσιζαν μόνο για το συμφέρον τους. Και τότε η κοινή λογική θα αποφάσιζε το κοινό καλό. Λέγεται «άμεση δημοκρατία» και εφαρμόζεται εδώ και καιρό στην Ελβετία. 

Δεν ξέρω πότε θα έχουμε εδώ νέου είδους κυβερνήσεις ή on line δημοψηφίσματα. Είναι πολυ περίπλοκη αυτή τη στιγμή η παγκόσμια κατάσταση. Επιλέγω λοιπόν το μόνο που εξαρτάται από εμένα, όπως έλεγε και ο Μαντέλα, «μόνον εγώ είμαι κύριος της ψυχής μου». Αν θα γίνω νέου είδους άνθρωπος. Αλλιώς, όσο η άλλη ανάπτυξη δεν θα έρχεται, η ανεργία θα αυξάνει, και  θέλω δεν θέλω όλο και περισσότεροι θα έχουμε όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο πώς θα βοηθήσω κι εγώ να αλλάξει ποτέ όλο αυτό; Παραμένοντας το παλιό είδος ανθρώπου; Που όλον αυτό το χρόνο θα σκέφτομαι τι ή ποιόν να σκοτώσω κι εγώ, για να βγάλω μερικά λεφτά; Αφου μόνον έτσι βγαίνουν πλέον τα άτιμα τα λεφτά.

Είμαι ένα νέο είδος ανθρώπου, ή τουλάχιστον προσπαθώ να γίνω. Σε λίγο όλοι θα είναι σαν κι εμένα, κυβερνήσεις και κοινοί θνητοί. Φτιάχνοντας ένα κόσμο που αντί να ξοδεύει την ώρα του πως θα κατασκευάσει, θα πουλήσει και μετά θα αγοράσει την επόμενη άχρηστη ανοησία, θα παράγει ολοένα περισσότερη γνώση, επιστήμη, κάλος, φιλία, σοφία. Ένα νέο είδος κόσμου. Αν δεν γίνουμε, σε λίγο θα γίνουνε όλα στάχτες. 

Πελατειακό κράτος και ναζισμός

Όταν ήμουν στην Φρανκφούρτη το 1987, ένας ταχύτατα ανερχόμενος, νεαρός τότε, Γερμανός χρηματιστής μου είχε πεί:

<< Τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία θα τον κερδίσει με αυτό>> και μου έδειξε ένα στυλό. 

 Όλοι σήμερα μέσα στον προεκλογικό οίστρο παραδέχονται ξαφνικά σαν κύρια παθογένεια του ελληνικού κράτους το «πελατειακό κράτος». Ακόμη και ένθερμοι υποστηρικτές της μνημονιακής πολιτικής και της συγκυβέρνησης Σαμαρά, όπως ο κ. Παπαχελάς και η Καθημερινή, το αναφέρουν διαρκώς σαν την πηγή του κακού. Τι είναι όμως αυτό σε απλά ελληνικά;

Είναι όταν μία κυβέρνηση δεν κερδίζει τις ψήφους με το έργο της υπέρ του κοινωνικού συνόλου, αλλά αντίθετα τις  αγοράζει με εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια κλπ χάρες. Που πληρώνονται από το ταμείο του κράτους! Βέβαια γι’ αυτό υφίσταται μια κυβέρνηση για να «βολεύει» λίγο ή πολύ τους πάντες. Όμως το πελατειακό κράτος, δεν λειτουργεί έτσι γι’αυτό είναι νοσηρό και παθογενές. Γιατί η φιλοσοφία του είναι ακριβώς αυτή του ναζισμού.

Σε αποτυχημένα συστήματα ο κρατικός κουμπαράς δεν αρκεί για να τους βολέψει  όλους. Ευνοούνται λοιπόν ελάχιστοι με γνώμονα όχι πόσα μπορούν να προσφέρουν στο σύνολο αλλά πόσους μπορούν να ελέγξουν και να υποτάξουν. Κορυφές στο στρατό, σώματα ασφαλείας, δικαστικοί, πολιτικοί, ΜΜΕ και όσοι τους εξυπηρετούν μυστικά για τον εκβιασμό όλων των άλλων. Ρουφιάνοι, δολοφόνοι, καταδότες και βέβαια πίσω από όλους οι τραπεζίτες που ελέγχουν τα χρήματα και ενορχηστρώνουν την ληστεία του κρατικού κουμπαρά. Όπως ακριβώς στην κατοχή.  

Τα γερμανικά στρατεύματα νικήθηκαν το 1944 και απελευθερώθηκε, υποτίθεται, ο Ευρωπαϊκός Νότος. Στην χώρα μας τότε παρά που 70% των πολιτών μαζί και οι διανοούμενοι, ήθελαν κυβέρνηση από όσους πολέμησαν τους ναζί, μια χούφτα  άνθρωποι έφεραν 80,000, Αγγλικό στρατό αυτή τη φορά, και εγκατέστησαν στην θέση των Ες Ες τα πρώην Τάγματα ασφαλείας.  Η Wikipedia τα γράφει όλα όμως μήπως είναι ενδεικτικό πως κάτι αλλάζει στην Ευρώπη ότι πρόσφατα ο Ομπσερβερ γράφει πολλά περισσότερα;

Γιατί παίρνοντας τα πόστα και μεταπολεμικά οι τότε πελάτες των ναζί κανόνισαν βέβαια ώστε τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και οι δικοί τους άνθρωποι να συνεχίσουν να παίρνουν τα κατάλληλα πόστα μαζί με όλα τα προνόμια και τα λεφτά. Χωρίς ίσως ποτέ να τους πουν ότι οι ίδιοι ήταν ναζί. Μαθαίνοντας τους όμως, μερικές χιλιάδες πλέον ανθρώπους, πώς να λειτουργούν κι αυτοί έτσι, μόνο για την καρέκλα και το  βόλεμα.

Δεν μπορεί όμως ες αεί ένα κράτος να θρέφει πελάτες παράγοντας μόνο ψέματα. Μήπως αυτό είναι που συμβαίνει τώρα; Και γι’ αυτό ακούμε διαρκώς για το Πελατειακό Κράτος, χωρίς όμως και τις απαραίτητες διευκρινήσεις;  Μήπως είναι η κραυγή για μια ευκαιρία επανόρθωσης;

Διότι οι Γερμανοί ξέρουν βέβαια την αλήθεια και μπορούν να τους εκθέσουν όλους αυτούς και να τους εκβιάσουν έκτοτε. Αν αυτή είναι η κρυφή, αλλά πραγματική, πολιτική κάθε χώρας του Ευρωπαϊκού Νότου; Δεν είναι καλό να το ξέρουμε; Δεν είναι μόνον οι λίστες της Ζήμενς. Κι ίσως γι’αυτό σε μια υποτιθέμενα Ενωμένη Ευρώπη όλα τα λεφτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από τον ένα ή τον άλλο δρόμο, καταλήγουν στην Γερμανία. Όπως και τότε. Μια Γερμανία που έχει σήμερα 7,5% ανεργία στους νέους, όταν εμείς και η Ισπανία έχουμε σχεδόν 60%.

Τα οικονομικά και δημογραφικά στοιχεία δείχνουν γερμανική κατοχή. Ένα πελατειακό κράτος που λειτουργούσε εγχώρια θα μπορούσε ίσως εγχώρια και να θεραπευτεί. Αν όμως τα νήματα του ελέγχου βρίσκονται στη Γερμανία και το εργαλείο είναι ο εκβιασμός των αποκαλύψεων των γερμανών για τους υπαλλήλους τους στην Νότια Ευρώπη, τότε η λύση είναι μόνο μια. Να δοθεί διέξοδος σ’ αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσουν. Εξηγώντας μας ακριβώς τι εννοούν  ελληνικό πελατειακό κράτος, οπότε και πως μπορούμε να το εξυγιάνουμε.

Πολιτική ή οργανωμένο έγκλημα; Αριστερά ή δεξιά;

Πολιτική είναι η επιστήμη που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε διαθέσιμο πόρο για την ευημερία του συνόλου. Οργανωμένο έγκλημα είναι η προσπάθεια μιας μικρής ομάδας να ευημερήσει ληστεύοντας όλους τους διαθέσιμους πόρους.

Ο  ναζισμός ήταν το πιο οργανωμένο έγκλημα που έγινε ποτέ αφού σκόπευε να ληστέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όπως δείχνει η ταινία “Monuments men” οι ναζί ήταν τόσο άθλιοι κλέφτες που εκτός από τα λεφτά σκόπευαν να ληστέψουν ακόμη και την τέχνη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Προφανώς επειδή όσοι δημιουργούν μόνον έγκλημα δεν μπορούν να δημιουργήσουν βέβαια τέχνη.

Η «Αριστερή πνοή» που περιμένει ολόκληρη η Ευρώπη ελπίζοντας στη  νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη, δεν είναι ο κομουνισμός, όπου παραπέμπουν αυτόματα τα στερεότυπα μας, αλλά ίσως απλά το ξερίζωμα του ναζισμού.  Κι αυτό ίσως από μόνο του αρκεί. Διότι δύσκολα ένα κόμμα που αντιτίθεται στα μνημόνια, το εργαλείο ληστείας της κυρίας Μέρκελ, και όχι μόνο (γιατί αυτή την αντίθεση την υποδύθηκε και ο Σαμαράς προεκλογικά το 2012 προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και να αρπάξει την εξουσία)  διεκδικεί ανοικτά και επίμονα τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, θα μπορούσε να είναι κι αυτό μια από τα ίδια.

Μια παρέα δηλαδή αχυράνθρωποι που παριστάνουν τους πολιτικους για να κρύβουν απο πίσω το οργανωμένο έγκλημα με εργαλεία τις υπηρεσίες κάθε κράτους! Αυτούς που εγκατέστησαν τότε οι ναζί, σε κάθε χώρα του Ευρωπαϊκού νότου και στη Γαλλία, προκειμένου να διοικούν και να απομυζούν τους πάντες. Που η κατοχή έκανε τόσο πλούσιους ώστε έκτοτε αυτοί, οι απόγονοι τους και ο κλειστός τους κύκλος να διατηρούνται σε νευραλγικά πόστα των χωρών αυτών. Πάντα ευγνώμονες στους ναζί ή, για όσους θα ήθελαν να αποστασιοποιηθούν, πάντα εξαρτώμενοι από αυτούς. Αφού οι ναζί ήξεραν καλά ποιοι είναι και μπορούν ακόμη και σήμερα να τους εκθέσουν ανά πάσα στιγμή.

Ο Χίτλερ είχε πει «αν θέλεις να πεις ένα ψέμα, κάντο μεγάλο, πες το πολλές φορές, και στο τέλος όλοι θα το πιστέψουν». Μήπως αυτό είναι η ΕΕ σήμερα; Η Ευρώπη είναι η πιο πλούσια σε πόρους και δυνατότητες ήπειρος της γης. Είναι απαράδεκτο οι πολίτες της να πεινούν, να πετιούνται στο δρόμο από τα σπίτια τους, να αυτοκτονούν από απόγνωση. Μόνο το αποτέλεσμα φωνάζει ότι κάπου χάνεται κατά μυστηριώδη τρόπο όλη η δύναμη της Ευρώπης.

Οι λύσεις που προτείνει  ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οικονομικά θαύματα. Είναι στοιχειώδεις οικονομικές κινήσεις που και ο πιο αδαής καταλαβαίνει πως θα φέρουν άμεσο αποτέλεσμα και ευημερία. Δεν είναι δυνατόν να αναμένεις κοινωνική ευημερία όταν θεσπίζεις κατώτατο μισθό τέτοιον που εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες παρά που εργάζονται δεν μπορούν να ζήσουν. Τότε γιατί να εργάζονται και δεν αρχίζουν όλοι μαζί να κλέβουν; Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις ευημερία ενός κράτους μέλους όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τραπεζα με μαέστρο τη Ντοιτσε Μπανκ του κάνει διαρκή πόλεμο ρευστότητας. Και αφού του κόψει τη ρευστότητα του δίνει ύστερα με το σταγονόμετρο λεφτά ΜΟΝΟΝ όσο εφαρμόζει μέτρα που θα διαλύσουν στα σίγουρα την οικονομία του.

Αυτό που ενθουσιάζει λοιπόν την Ευρώπη με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον που βγαίνει και δείχνει ανοικτά το πρόβλημα. Οτι δηλαδή ότι όσο δυνατή και πλούσια και αν είναι η Ευρώπη, δεν θα ευημερήσει ποτέ όταν στο τιμόνι της στέκονται άτομα που θέλουν να πάνε την πολιτική της σε άλλη κατεύθυνση. Να θρέφει πάντα και μόνον εκείνους. Το παράσιτο του ναζισμού…

Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει ένα πρόβλημα μαζί και μια λύση που ίσως απλά συμπίπτει με τις σκέψεις όλο και περισσότερων Ευρωπαίων σήμερα. Ότι πριν τελειώσουμε πραγματικά με το ναζισμό, στην ουσία δεν υπάρχει ενωμένη Ευρώπη.

Δεν είμαι σίγουρος ότι Je suis Charlie

Χριστός, 'Όντιν, Δίας, Βούδας, Μωάμεθ, Ιεχωβάς κατα Gotlib

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Παρίσι φοιτητής κι εγώ κάποτε, την μανία του Γκοτλιμπ, εντός από τους αγαπημένους μου σκιτσογράφους, με το Χριστό. Εκείνος δημοσίευε κυρίως στο  Echo de Savanes.Ο Γκοτλιμπ ήταν ο πιο επίμονος στην ενασχόληση με το θεϊκό ζήτημα. Οι διαφοροι θεοί του και όλα όσα τους έβαζε να κάνουν, ήταν παντα μεγάλη πρόκληση για τις αξίες και τις αντιλήψεις ολόκληρων σχολών πολιτισμού.Όσα φοβερά όμως και αν έσερναν με τα σκίτσα τους για Θεούς, ανθρώπους και σύμβολα, θυμάμαι πόσο αυτό μου είχε κάνει εντύπωση. Πως, κατά ένα περίεργο τρόπο, ποτέ δεν μπορούσες να πεις το γαλλικό κόμικς προσβλητικό. Ήταν τροφή για σκέψη.

Είδα προχθές πάλι μερικά απο τα σκίτσα με τον Μωάμεθ του Charlie Hebdo. Να στέκεται σε μια φάση γυμνός με τον κώλο προς τον θεατή με ένα αστέρι μπροστά στην κωλοτρυπίδα και η λεζάντα να γράφει με μεγάλα γράμματα : «Μωάμεθ, ένα αστέρι γεννιέται»...

Ήταν πολύ θλιβερή η δολοφονία 12 ανθρώπων στο περιοδικό. Όμως κάποιοι έπεισαν  κάποιους να κάνουν αυτές τις δολοφονίες. Θα το κατάφερναν αραγε ποτέ χωρίς τα σκίτσα του Charlie Hebdo? Αυτό ενδιαφέρει εμένα. Το γενικευμένο κύμα τρομοκρατίας που πανικοβάλει πολεις ολοκληρες με ενδιαφέρει, γιατί σ'αυτές τις πόλεις ζω. Η πιθανότητα ανοικτής αντιπαράθεσης χριστιανικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων επίσης με ενδιαφέρει. Τα αξίζει όλα αυτά η "εποικοδομητική κριτική" όπως θα ήθελε το Charlie Hebdo να ονομάσουμε την επιμονη προκλητικότητα των σκίτσων του; Κι  αν όλη αυτή η προκλητικότητα ήταν μονο για να κερδίσει μια μερίδα αγοράς χριστιανών που μισούν τους μουσουλμάνους; Εγω και εκκατομύρια άλλοι χριστιανοί δεν τους μισούμε. Για λίγες μόνον χιλιάδες που μπορεί να διασκέδαζαν με τα σκίτσα του Charlie Hebdo με τον Μωάμεθ θα πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να υποστούμε μια κοινωνική αναστάτωση; Χριστιανοί και μουσουλμάνοι.

Οταν ήμουν για πεντε έτη σε μουσουλμανικές χώρες θυμάμαι που είχα συζητήσει πολλές φορές με μουσουλμάνους ενα θέμα πολύ ταμπού γι'αυτούς. Πως δηλαδή ενώ έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά σακχαρώδη διαβήτη στον πλανήτη δεν λένε να αλλάξουν τις συνήθειες του Ραμαντάν τους. Εξεφραζα την άποψη ότι ο Μωάμεθ το είχε φτιάξει για να μπορούν να συμμετέχουν αν χρειαζόταν και οι γυναίκες και τα μικρα παιδιά στις διαρκείς πολεμικές εκστρατείες, επειδή τότε ο πληθυσμός τους ήταν μικρός. Ωστε να αντέχουν όλοι σε κακουχίες και πολιορκίες. Κάθονται λοιπόν νηστικοί για άπειρες ώρες οι καημένοι οι μουσουλμάνοι, καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, πολλοί χωρίς ούτε νερό, το καλοκαίρι σε απίθανη ζέστη. Έπειτα το βράδυ πέφτουν με τα μούτρα στο φαί, με μια δίαιτα πλούσια σε ζυμαρικά, ψωμιά και κάθε είδους μπακλαβαδάκια. Πηγαίνοντας το σάκχαρό τους απο το 50 που έχει πέσει στο 200 μέσα σε λίγα λεπτά. Κάθε μέρα, για 30 μέρες κάθε χρόνο. Όταν ύστερα φτιάχνουν διαβήτη απορούν…

Λοιπόν δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι βρήκαν την σκέψη... σωστή! Και κανείς δεν μου επιτέθηκε ουτε καν φραστικά. Άλλο όμως φαίνεται είναι να θίγεις το λάθος του άλλου και άλλο να τον προσβάλλεις εκμεταλλευόμενος αυτό του το λάθος. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι σκιτσογράφοι. Πόσο λοιπόν ήταν αθώα τα σκίτσα του Charlie Hebdo? Γιατί συνέχισε με τόση επιμονή να προσβάλει τον προφήτη των μουσουλμάνων παρά την πολύ έντονη αντίδραση τους στα πρώτα σκίτσα, δέκα χρόνια πριν; Με τρόπο που ακόμη και προκλητικότατοι σκιτσογράφοι όπως ο Γκοτλιμπ και άλλοι ουδέποτε είχαν κάνει; 

Αυτό το σύνθημα λοιπόν που τώρα προτείνεται προς όλους μας, να γίνουμε κι εμείς το Charlie, δεν είναι κάπως διφορούμενο; Δηλαδή επειδή σε κανέναν μας δεν αρέσει η τρομοκρατία, και την καταδικάζουμε, να θεωρηθεί αυτόματα ότι επιβραβεύουμε και την διαρκή τακτική ενός περιοδικού να προσβάλει με μοναδικά προκλητικό τρόπο όλους τους μουσουλμάνους εξοργίζοντας τους; 

Το Charlie Hebdo ακολούθησε μόνο του αυτή τη τακτική για χρόνια για τους δικούς του λόγους. Εμας όλους τους χριστιανούς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε γενικευμένη εμπλοκή με τους μουσουλμάνους εξαιτίας της τακτικής του. Τότε δεν ήμασταν το Charlie.  Μήπως λοιπόν είναι καλύτερα και τώρα να σκεφτούμε πριν βιαστούμε να παπαγαλίσουμε κι εμείς "Je suis Charlie";