Δεν περιμέναμε την συναυλία του Ρουβά για να μαλώσουμε για το Άξιον Εστί. Εδώ και δεκαετίες μαλώνουμε. Για τι αξίζει και τι όχι σ’ αυτόν τον ρημαγμένο για τόπο. Μπορει κι από το 1821 που υποτίθεται ελευθερωθήκαμε να μαλώνουμε. Μπορεί και απο πιο πρίν που μάλωναν οι Αθηναιοι με τους Σπαρτιάτες και οι φιλόσοφοι με τους σοφιστές.
Αν αξίζει να πολεμάς για την πατρίδα σου και την ελευθερία ή να αφήνεις τα κορόιδα να σκοτώνονται και αφού κατασκοτωθούνε εσύ να προδίδεις τους παντες και τα πάντα με μια χούφτα εγκληματίες που σκέφτονται σαν κι εσένα; Να είσαι στην αντίσταση ή να καλοπερνάς εις βάρος όλων οσο οι Γερμανοί τους κλέβουν και τους σκοτώνουν; Αν είσαι έξυπνος να γίνεις επιστήμονας ή να δουλεύεις για την Μοσάντο και την Shell; Αν έχεις δυνατό και όμορφο σώμα να γίνεις αθλητής ή ζιγκολό; Ροκ ή πόπ αξίζει; Γκευ πράιντ ή στρέιτ πράιντ; Στρατευμένη τέχνη ή δήθεν τέχνη; Σαν κοινός πολίτης στη μνημονιακή Ελλάδα μπάτσος, ΜΑΤατζής και παπαγαλάκι του Ιντερνετ ή διαδηλωτής εναντίον τους; Κάτι που μας φέρνει στο τέλος όλων ίσως σε ένα γενικότερο όμως γιαυτό αντιπροσωπευτικότερο για όλους ερωτημα: Τι πραγματικά αξίζει; Οι αλήθειες ή τα ψέματα;
Κάθε διασημότητα έχει ενα προφιλ και συμβολίζει κάτι. Κάθε καλλιτεχνικό εργο επίσης. Εκεί βασίζεται η μαγική τέχνη του καστινγκ. Ο Ροκ Χατσον μετά που αποκαλύφθηκε ότι ήταν γκέυ δεν ξανάπαιξε το αντρικό σύμβολο. Σταμάτησαν να τον βλεπουν ακόμη και στις παλιες του ταινίες όπου έπαιζε τον άντρα. Οχι γιατί το γκέυ είναι απωθητικό. Κι ο Χατζιδάκης γκέυ ήτανε και δεν απώθησε ποτέ κανέναν. Γιατί το ψέμα είναι απωθητικό.
Ποιος επιχειρηματίας του θεάματος θα έβαζε ποτέ το Ρουβά να τραγουδήσει το Άξιο Εστί προσδοκώντας ότι έτσι θα κόψει περισσότερα εισητήρια; Οι υποστηρικτές του εγχειρήματος είπαν ότι πήγαν 15,000 άτομα στη συναυλία, στα βίντεο όμως δεν μοιάζουν να είναι πάνω από 1000-1500. Όμως η επιδίωξη των οργανωτών δεν ήταν τα εισητήρια αλλιώς διάλεγαν κάποιον σωστό και με το Άξιον Εστί γέμιζαν το Ολυμπιακό Στάδιο. Το μήνυμα ήθελαν για το οποίο θα πλήρωναν και δέκα ορχήστρες, χορωδίες και μικροφωνικές κι ας μην έκοβαν ούτε ένα εισιτήριο.
«Βλέπετε Έλληνες; Τώρα αυτό αξίζει».
Δεν υπάρχει ίσως public figure στη χώρα μας που να εκφράζει το "δήθεν" περισσότερο απο το Ρουβά. Ίσως η Βανδή που κάνει τη δήθεν Βίσση. Παλαιότερα σουπερ σταρ του είδους ήταν ο Κωστοπουλος. Το σίγουρο ειναι ότι στην σημερινή ελληνική Κοινή Γνώμη το "δήθεν" ακόμη δεν το εκφράζει το Άξιον Εστι.
Βεβαίως αυτό έμενε να αποδειχθεί, γι'αυτό έκαναν τη συναυλία. Πολυ σημαντική πληρφορία για μία χώρα που την κατακλέβουν εδώ και πέντε χρόνια ΄και θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν ..."για να την σώσουν" ! Πόσο η Κοινή Γνώμη το τρώει το δούλεμα. Δεν την έκαναν για τα εισητήρια.
Ευτυχώς πήγαν οι λιγώτεροι που θα μπορούσαν ποτέ να πάνε σε σχέση με το μέγεθος του έργου. Λιγότερο κόσμο τραδουδώντας νομίζω ότι θα μάζευε μόνον η Εφη Θώδη. Ήμασταν όλοι τυχεροί. Το Αξιον Εστι ευτυχώς για την Ελλάδα δεν έγινε ακόμη ανάξιον...
Αν αξίζει να πολεμάς για την πατρίδα σου και την ελευθερία ή να αφήνεις τα κορόιδα να σκοτώνονται και αφού κατασκοτωθούνε εσύ να προδίδεις τους παντες και τα πάντα με μια χούφτα εγκληματίες που σκέφτονται σαν κι εσένα; Να είσαι στην αντίσταση ή να καλοπερνάς εις βάρος όλων οσο οι Γερμανοί τους κλέβουν και τους σκοτώνουν; Αν είσαι έξυπνος να γίνεις επιστήμονας ή να δουλεύεις για την Μοσάντο και την Shell; Αν έχεις δυνατό και όμορφο σώμα να γίνεις αθλητής ή ζιγκολό; Ροκ ή πόπ αξίζει; Γκευ πράιντ ή στρέιτ πράιντ; Στρατευμένη τέχνη ή δήθεν τέχνη; Σαν κοινός πολίτης στη μνημονιακή Ελλάδα μπάτσος, ΜΑΤατζής και παπαγαλάκι του Ιντερνετ ή διαδηλωτής εναντίον τους; Κάτι που μας φέρνει στο τέλος όλων ίσως σε ένα γενικότερο όμως γιαυτό αντιπροσωπευτικότερο για όλους ερωτημα: Τι πραγματικά αξίζει; Οι αλήθειες ή τα ψέματα;
Κάθε διασημότητα έχει ενα προφιλ και συμβολίζει κάτι. Κάθε καλλιτεχνικό εργο επίσης. Εκεί βασίζεται η μαγική τέχνη του καστινγκ. Ο Ροκ Χατσον μετά που αποκαλύφθηκε ότι ήταν γκέυ δεν ξανάπαιξε το αντρικό σύμβολο. Σταμάτησαν να τον βλεπουν ακόμη και στις παλιες του ταινίες όπου έπαιζε τον άντρα. Οχι γιατί το γκέυ είναι απωθητικό. Κι ο Χατζιδάκης γκέυ ήτανε και δεν απώθησε ποτέ κανέναν. Γιατί το ψέμα είναι απωθητικό.
Ποιος επιχειρηματίας του θεάματος θα έβαζε ποτέ το Ρουβά να τραγουδήσει το Άξιο Εστί προσδοκώντας ότι έτσι θα κόψει περισσότερα εισητήρια; Οι υποστηρικτές του εγχειρήματος είπαν ότι πήγαν 15,000 άτομα στη συναυλία, στα βίντεο όμως δεν μοιάζουν να είναι πάνω από 1000-1500. Όμως η επιδίωξη των οργανωτών δεν ήταν τα εισητήρια αλλιώς διάλεγαν κάποιον σωστό και με το Άξιον Εστί γέμιζαν το Ολυμπιακό Στάδιο. Το μήνυμα ήθελαν για το οποίο θα πλήρωναν και δέκα ορχήστρες, χορωδίες και μικροφωνικές κι ας μην έκοβαν ούτε ένα εισιτήριο.
«Βλέπετε Έλληνες; Τώρα αυτό αξίζει».
Δεν υπάρχει ίσως public figure στη χώρα μας που να εκφράζει το "δήθεν" περισσότερο απο το Ρουβά. Ίσως η Βανδή που κάνει τη δήθεν Βίσση. Παλαιότερα σουπερ σταρ του είδους ήταν ο Κωστοπουλος. Το σίγουρο ειναι ότι στην σημερινή ελληνική Κοινή Γνώμη το "δήθεν" ακόμη δεν το εκφράζει το Άξιον Εστι.
Βεβαίως αυτό έμενε να αποδειχθεί, γι'αυτό έκαναν τη συναυλία. Πολυ σημαντική πληρφορία για μία χώρα που την κατακλέβουν εδώ και πέντε χρόνια ΄και θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν ..."για να την σώσουν" ! Πόσο η Κοινή Γνώμη το τρώει το δούλεμα. Δεν την έκαναν για τα εισητήρια.
Ευτυχώς πήγαν οι λιγώτεροι που θα μπορούσαν ποτέ να πάνε σε σχέση με το μέγεθος του έργου. Λιγότερο κόσμο τραδουδώντας νομίζω ότι θα μάζευε μόνον η Εφη Θώδη. Ήμασταν όλοι τυχεροί. Το Αξιον Εστι ευτυχώς για την Ελλάδα δεν έγινε ακόμη ανάξιον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου