Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι ΗΠΑ επεμβαίνουν εδώ και αιώνες σε ολόκληρο τον πλανήτη, ανάλογα όποτε θεωρούν ότι πρέπει. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αυτή η επέμβαση μπορεί να μας άρεσε, γιατί συνέβαλε δραστικά στην εκδίωξη του Χίτλερ. Όμως δεν θα έλεγε κανείς το ίδιο για πλείστες όσες επεμβάσεις των αμερικανών έκτοτε. Εξ άλλου στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο αείμνηστος Φρανκλίνος Ρούσβελτ που δεν είχε την παραμικρή σχέση με όλους τους επόμενους. .
Βιετνάμ. Κορέα. Διέλυσαν την πρώην Γιουκοσλαβία, που αποτελούσε "πέρασμα" για την ολοκληρωμένη ένωση της Ευρώπης. Και, μετά τους διάσημους Δίδυμους Πύργους, με αφορμή την "τρομοκρατία", επιτέθηκαν απροκάλυπτα, διατηρώντας έκτοτε στρατούς κατοχής, στον αραβικό κόσμο. Αυτόν που δεν δούλευε δηλαδή ήδη μαζί τους.
Η Αφρική, είναι το παραδοσιακό θα έλεγε κανείς, παιχνίδι, των ευρωπαίων. Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί. Από την Αφρική οι αμερικανοί πήραν αυτό που ήθελαν , τους μαύρους, και τους κράτησαν για πάρα πολλούς αιώνες σκλάβους τους, στις ΗΠΑ, να υπηρετούν τα εργοστάσια τους, και να επανδρώνουν τους στρατούς τους. Όποτε χρειάζονταν πλούτο, διαμάντια, πετρέλαιο, χρυσό, ευρωπαίοι και αμερικανοί δεν δίστασαν να υποκινήσουν ολόκληρες γενοκτονίες στην όμορφη αυτή ήπειρο. Οι αμερικανοί τραγουδιστές μπορεί να τραγουδάνε για την Αφρική, όμως καθόλου δεν εκτιμάει η αγγλοσαξωνική κουλτούρα το πόσο πραγματικά όμορφη είναι η Αφρική. Εκτιμάει μόνο τον πλούτο της. Και καθόλου τους κατοίκους της..
Νότια Αφρική, Σουδάν, Νίγηρας, Σιέρα Λεόνε, Ρουάντα. Πολλοί ίσως έχει τύχει να μάθουμε τι έγινε, και γίνεται ακόμη εκεί. Για το πετρέλαιο, για τα διαμάντια, για το χρυσό, για τις αχανείς καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Και το ερώτημα είναι: Σε ποιους θεωρεί η Δύση ότι ανήκει η Αφρική;
Ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ένας δικτάτορας. Λέω ήταν γιατί έκανε μια σημαντική στροφή στην πολιτική του εδώ και τουλάχιστον 12 χρόνια. Στροφή που απέδωσε πολυεπίπεδα τόσο στους Λίβυους όσο και στην Αφρική. Η Λιβύη έγινε ο υπ' αριθμόν ένα πόλος έλξης επενδύσεων στην Μεσόγειο. Οι Λίβυοι άρχισαν να πλουτίζουν, οι φτωχοί όλοι, και απο τους πλούσιους οι φίλοι προς τον μονάρχη βεβαίως, άρχισαν και αυτοί όλοι να πλουτίζουν. Και το μέλλον άρχισε να φαίνεται χρυσό γι' αυτή τη χώρα που πριν ήταν χαμένη στην σκόνη της Σαχάρας και τις ελλείψεις από το πολύχρονο εμπάργκο. Πολλοί Λίβυοι το αντιλήφθηκαν αυτό και έλεγαν με αυτοπεποίθηση ότι η Λιβύη θα γινόταν το Ντουμπάι της Μεσογείου. Κάτι που, αν παρατηρούσε κανείς τον οικοδομικό οργασμό στην Τρίπολη, τα τελευταία 6 χρόνια δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, η χρηματική αποζημίωση στα θύματα του Λόκερμπυ, ύψους 2,5 δις (!) μαζί με τον τερματισμό εξοπλισμών έφεραν την εξωτερική πολιτική της Λιβύης σε παγκόσμια αποδοχή. Και εκεί φάνηκε η συνέχεια ...
Ξαφνικά ο Μουαμάρ Καντάφι είχε αλλάξει. Δεν ήταν πλέον ο γνωστός στυγερός, σκληρός και βασικά τρελός Καντάφι. Που όσα έλεγε τα αντιμετώπιζαν είτε σαν παραλήρημα είτε σαν γραφικότητες. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε καταφέρει να αλλάξει όχι μόνο την εικόνα του αλλά και τις πράξεις του και τα αποτελέσματα τους. Αν ένας ασήμαντος φτωχός ανθρωπάκος αλλάξει γνώμη για κάτι, ποδοσφαιρική ομάδα ή πολιτικό κόμμα που υποστηρίζει, δεν θα ταρακουνηθεί η γη βέβαια. Όμως όταν ένας άνθρωπος πολύ ισχυρός, όπως είναι ο Καντάφι, και πάρα πολύ πλούσιος που μπορεί να αλλάξει ο ίδιος, μπορεί να αλλάξει τα πάντα ενδεχομένως. Κι αυτό όλοι το ήξεραν. Και άρεσε ίσως σε ελάχιστους.
Η Αφρική λοιπόν είδε στον Καντάφι, και το καινούργιο του προφίλ, μαζί φυσικά με τον αναδυόμενο πλούτο και την τεράστια δύναμη της Λιβύης, έναν ηγέτη στην δική της ανεξαρτησία. Από τα διεθνή γεωπολιτικά παιχνίδια που αιώνες τώρα παίζονται στο έδαφος της. Γι' αυτό μάλλον και τον εξέλεξαν πρόεδρο της παναφρικανικής ένωσης.
Εκεί φάνηκε η συνέχεια. Τι σημαίνει Παναφρικανική ένωση; Τίποτα μέχρι να πάρει ενεργό μέρος η Λιβύη. Ένας ορυμαγδός από αράπηδες, νέγρους, έτσι τους έβλεπαν οι δυτικοί, που δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθούν μεταξύ τους, και με λίγο μόνο σπρώξιμο, κάνουν τις χώρες τους Ρουάντα, προς όφελος φυσικά όσων καιροφυλακτούν. Επίσης, χωρίς την οικονομική πλάτη της Λιβύης, η Αφρική είναι έρμαιο. Διαιρεμένη σε χώρες που ουτε ισχύ έχουν, ούτε ιδιαίτερη στρατιωτική δύναμη, ούτε οργάνωση.
Εκτός ίσως από την Νότια Αφρική, η Αφρικάνικες χώρες δεν είχαν καμία τύχη απέναντι στα γεωπολιτικά παιχνίδια. Όποτε ήθελαν οι δυτικοί μπορούσαν από να τους αλλάξουν το πολίτευμα μέχρι να τους οδηγήσουν στον εμφύλιο πόλεμο ή τη γενοκτονία. Και θα το έκαναν, όπως ίσως προσπαθούν να κάνουν και τώρα στη Λιβύη, αν, στο μεταξύ, δεν κατάφερναν να απομυζήσουν τον πλούτο τους. Οπότε, αφού παίρνουν τον πλούτο έτσι και αλλιώς, και από όπου τον παίρνουν, εκεί, απλά, δεν ακολουθούν τα χειρότερα.
Τι μας ενδιαφέρει όμως εμάς η Αφρική; Εμείς είμαστε πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης αυτή τη φορά. Θεωρητικά, αν πέσει η Λιβύη, αν διαλυθεί κάθε άμυνα της Αφρικής, και κάθε της οικονομική πλάτη, θα γίνει ξέφραγο αμπέλι, στη διάθεση μας. Εμάς των Ευρωπαίων. Και στο κάτω κάτω γιατί να σκάσουμε; Αυτό δεν κάνουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τόσους αιώνες για να προκόψουνε;
Θεωρητικά φαίνεται σωστό. Όσο σωστό φαίνεται όμως να σκοτώσεις κάποιον για κάποια λεφτά που μπορείς πανεύκολα να βγάλεις και μόνος σου. Η Ευρώπη θα μπορούσε πανεύκολα, με την τεχνολογική της υποδομή, πραγματικά, να μην έχει ανάγκη τα πετρέλαια της Λιβύης, ούτε και των υπόλοιπων αράβων. Αυτή η κατεύθυνση δράσης, θα έφερνε μάλιστα όχι μόνο άμεσα αλλά και πολύ μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Όμως εδώ έρχονται και οι αμερικάνοι στο όλο σύστημα. Αν η Ευρώπη γίνει ενεργειακά ανεξάρτητη, με οποιονδήποτε τρόπο, όταν η Αμερική δεν θα είναι, αυτό θα ανατρέψει δυναμικότατα τις παγκόσμιες ισορροπίες ισχύος. Πλέον δεν συγκρούονται όπλα με όπλα, συγκρούονται πλούτος με πλούτο. Αυτό το παρακολουθούμε εδώ και κάτι μήνες με τον πόλεμο που μαίνεται, στο ευρωπαϊκό έδαφος αυτή τη φορά, εναντίον των διάσημων πλέον "Αγορών".
Εκεί, μέσα στην όλη στροφή πολιτικής του, έρχεται ο Καντάφι και προσφέρει στην Ευρώπη την ενεργειακή απεξάρτηση από τους Σαουδάραβες. Περόμοια συμφωνία προμήθειας πετρελαίου, είχε η Ευρωπαική Ένωση και με το Ιρακ, επι τη ευκαιρία. Λίγο πριν εισβάλουν εκεί οι αμερικανοί. Όμως ο Καντάφι δεν έδινε πλέον καμία αφορμή και το εμπόριο του πετρελαίου του μπορούσε, θεωρητικά, να συνεχίζεται ανενόχλητο, προς οποιονδήποτε η Λιβυη επέλεγε. Αυτό θα έκανε 3 πράγματα μαζί:
1. Την Ευρώπη πολύ δυνατή
2. Τους Λίβυους και τον Καντάφι τον ίδιο ακόμη δυνατότερους και βέβαια
3. Την Αφρική ακόμη πιο δυνατή και ανεξάρτητη.
Ερχόμαστε λοιπόν στα τωρινά γεγονότα και εύλογα δημιουργείται η ερώτηση. Αν μερικές δεκάδες μόλις ένοπλοι στο κέντρο της Αθήνας, του Παρισιού ή του Βερολίνου, άρχιζαν να επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, να εφοδιάζουν άλλους με όπλα, για τον όποιο λόγο, ο Παπανδρέου, ο Σαρκοζί ή η Μέρκελ, δεν θα έβγαζαν άμεσα το στρατό και τα τάνκς και το στόλο και τα αεροπλάνα και τα πάντα να τους επιτεθούν; Θα τους έλεγε κανείς από την παγκόσμια κοινότητα τρελούς; Εσείς;
Ίσως ο Καντάφι πριν από χρόνια να ήταν άπληστος, ή να χειραγωγούσε τον πλούτο της Λιβύης για λογαριασμό του ίδιου και της οικογένειας του. Το γεγονός είναι πάντως ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο Καντάφι είναι πάμπλουτος και τα χρήματα δεν λείπουν ούτε σ'αυτόν ούτε στην οικογένεια του. Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια που πλούτιζε, κανείς δεν του επιτέθηκε και κανείς δεν στεναχωρήθηκε. Ακόμη και όταν έριξε, όπως λένε, εκείνο το αεροπλάνο.
Μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό του πόσο ΔΕΝ ενοχλήθηκε κανείς από τότε που ίσως να ήταν λίγο τρελός, είναι η διάσημη αμερικάνικη επίθεση για να τον σκοτώσουν. Έχει ματακουστεί αυτό; Αν ήσασταν στην Τρίπολη και βλέπατε το στρατόπεδο στο κέντρο της πόλης όπου ζει ο Καντάφι, θα καταλαβαίνατε. Με την τεχνολογία και τον οπλισμό των ΗΠΑ, στα 2 χιλιόμετρα από την ακτή, που βρίσκεται το στρατόπεδο, σε μια χώρα χωρίς στόλο, όπου ένα αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ θα μπορούσε να αράξει σε κάποια απόσταση από την ακτή ανενόχλητο κυριολεκτικά. Και μετά με μια πεντάλεπτη πτήση των αεροσκαφών του να βομβαρδίσει ότι θέλει. Αν πράγματι ήθελαν οι ΗΠΑ να τον σκοτώσουν, θα είχαν κάνει όλο αυτό το στρατόπεδο στάχτη. Οπότε απλά δεν το ήθελαν. Ίσως γιατί, έως τότε ο Καντάφι, προκειμένου να κρατήσει τους αμερικανούς απέξω, από μια χώρα με ελάχιστο πληθυσμό και ελάχιστα στρατεύματα επίσης, παρίστανε ότι συνεργαζόταν μαζί τους.
Ίσως αυτό να συνέβαινε με το αζημίωτο, με προμήθειες από τα πετρέλαια της Λιβύης, κάτι που βεβαίως θα εξόργισε αρκετούς Λίβυους. Τι θα προτιμούσαν όμως αλήθεια; Τον Καντάφι, ειδικά όπως αυτός είναι εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια, ή τους αμερικανούς; Πόσο μάλλον όταν, ακόμη και πρίν, που ο Καντάφι τους έκλεβε, αν έκλεβε, έπαιρνε μόνο ένα μικρό μέρος του πλούτου της Λιβύης ενώ οι αμερικανοί θα έπαιρναν τα πάντα. Όπως έκαναν στο Ιρακ.
Όμως εδώ και 15 χρόνια, γινόταν κάθε μέρα και πιο σαφές, ότι ίσως ο Μουαμάρ Καντάφι παρίστανε ακριβώς ότι συνεργαζόταν με τους αμερικανούς, ανίσχυρος να τους κρατήσει έξω από τη χώρα του δικαιωματικά. Κάτι που, ύστερα απο την στροφή του και κερδίζοντας ολοένα πόντους στη διεθνή κοινότητα, μπορούσε πλέον ολοένα περισσότερο να κάνει. Πόσο μάλλον σαν πρόεδρος της Παναφρικανικής Ένωσης, και εκπροσωπώντας μια ήπειρο στην οποία, παραδοσιακά, έχουν μάθει πλέον όλοι οι κάτοικοί της ότι οι Δυτικοί είναι οι εχθροί.
Μήπως δεν είναι η τρέλα του Καντάφι λοιπόν που ενόχλησε όσους ενόχλησε, αλλά ακριβώς η στροφή που εδώ και 12 χρόνια έκανε ο Καντάφι που άλλαξε τα πάντα; Τόσο στην χώρα του, όπως τα αλλάζει και στην Αφρική ολόκληρη; Μαζί βεβαίως με τις ισορροπίες Ευρώπης ΗΠΑ που αλλάζουν δραματικά με την Λιβύη ενεργειακό και πανίσχυρο σύμμαχο. Μήπως όσοι πολεμούν τον Καντάφι τώρα βρίσκουν τρέλα μια ανεξάρτητη Λιβύη, μια ανεξάρτητη Αφρική όπως επίσης και μια ανεξάρτητη Ευρώπη;
Βιετνάμ. Κορέα. Διέλυσαν την πρώην Γιουκοσλαβία, που αποτελούσε "πέρασμα" για την ολοκληρωμένη ένωση της Ευρώπης. Και, μετά τους διάσημους Δίδυμους Πύργους, με αφορμή την "τρομοκρατία", επιτέθηκαν απροκάλυπτα, διατηρώντας έκτοτε στρατούς κατοχής, στον αραβικό κόσμο. Αυτόν που δεν δούλευε δηλαδή ήδη μαζί τους.
Η Αφρική, είναι το παραδοσιακό θα έλεγε κανείς, παιχνίδι, των ευρωπαίων. Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί. Από την Αφρική οι αμερικανοί πήραν αυτό που ήθελαν , τους μαύρους, και τους κράτησαν για πάρα πολλούς αιώνες σκλάβους τους, στις ΗΠΑ, να υπηρετούν τα εργοστάσια τους, και να επανδρώνουν τους στρατούς τους. Όποτε χρειάζονταν πλούτο, διαμάντια, πετρέλαιο, χρυσό, ευρωπαίοι και αμερικανοί δεν δίστασαν να υποκινήσουν ολόκληρες γενοκτονίες στην όμορφη αυτή ήπειρο. Οι αμερικανοί τραγουδιστές μπορεί να τραγουδάνε για την Αφρική, όμως καθόλου δεν εκτιμάει η αγγλοσαξωνική κουλτούρα το πόσο πραγματικά όμορφη είναι η Αφρική. Εκτιμάει μόνο τον πλούτο της. Και καθόλου τους κατοίκους της..
Νότια Αφρική, Σουδάν, Νίγηρας, Σιέρα Λεόνε, Ρουάντα. Πολλοί ίσως έχει τύχει να μάθουμε τι έγινε, και γίνεται ακόμη εκεί. Για το πετρέλαιο, για τα διαμάντια, για το χρυσό, για τις αχανείς καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Και το ερώτημα είναι: Σε ποιους θεωρεί η Δύση ότι ανήκει η Αφρική;
Ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ένας δικτάτορας. Λέω ήταν γιατί έκανε μια σημαντική στροφή στην πολιτική του εδώ και τουλάχιστον 12 χρόνια. Στροφή που απέδωσε πολυεπίπεδα τόσο στους Λίβυους όσο και στην Αφρική. Η Λιβύη έγινε ο υπ' αριθμόν ένα πόλος έλξης επενδύσεων στην Μεσόγειο. Οι Λίβυοι άρχισαν να πλουτίζουν, οι φτωχοί όλοι, και απο τους πλούσιους οι φίλοι προς τον μονάρχη βεβαίως, άρχισαν και αυτοί όλοι να πλουτίζουν. Και το μέλλον άρχισε να φαίνεται χρυσό γι' αυτή τη χώρα που πριν ήταν χαμένη στην σκόνη της Σαχάρας και τις ελλείψεις από το πολύχρονο εμπάργκο. Πολλοί Λίβυοι το αντιλήφθηκαν αυτό και έλεγαν με αυτοπεποίθηση ότι η Λιβύη θα γινόταν το Ντουμπάι της Μεσογείου. Κάτι που, αν παρατηρούσε κανείς τον οικοδομικό οργασμό στην Τρίπολη, τα τελευταία 6 χρόνια δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, η χρηματική αποζημίωση στα θύματα του Λόκερμπυ, ύψους 2,5 δις (!) μαζί με τον τερματισμό εξοπλισμών έφεραν την εξωτερική πολιτική της Λιβύης σε παγκόσμια αποδοχή. Και εκεί φάνηκε η συνέχεια ...
Ξαφνικά ο Μουαμάρ Καντάφι είχε αλλάξει. Δεν ήταν πλέον ο γνωστός στυγερός, σκληρός και βασικά τρελός Καντάφι. Που όσα έλεγε τα αντιμετώπιζαν είτε σαν παραλήρημα είτε σαν γραφικότητες. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε καταφέρει να αλλάξει όχι μόνο την εικόνα του αλλά και τις πράξεις του και τα αποτελέσματα τους. Αν ένας ασήμαντος φτωχός ανθρωπάκος αλλάξει γνώμη για κάτι, ποδοσφαιρική ομάδα ή πολιτικό κόμμα που υποστηρίζει, δεν θα ταρακουνηθεί η γη βέβαια. Όμως όταν ένας άνθρωπος πολύ ισχυρός, όπως είναι ο Καντάφι, και πάρα πολύ πλούσιος που μπορεί να αλλάξει ο ίδιος, μπορεί να αλλάξει τα πάντα ενδεχομένως. Κι αυτό όλοι το ήξεραν. Και άρεσε ίσως σε ελάχιστους.
Η Αφρική λοιπόν είδε στον Καντάφι, και το καινούργιο του προφίλ, μαζί φυσικά με τον αναδυόμενο πλούτο και την τεράστια δύναμη της Λιβύης, έναν ηγέτη στην δική της ανεξαρτησία. Από τα διεθνή γεωπολιτικά παιχνίδια που αιώνες τώρα παίζονται στο έδαφος της. Γι' αυτό μάλλον και τον εξέλεξαν πρόεδρο της παναφρικανικής ένωσης.
Εκεί φάνηκε η συνέχεια. Τι σημαίνει Παναφρικανική ένωση; Τίποτα μέχρι να πάρει ενεργό μέρος η Λιβύη. Ένας ορυμαγδός από αράπηδες, νέγρους, έτσι τους έβλεπαν οι δυτικοί, που δεν πρόκειται ποτέ να συνεννοηθούν μεταξύ τους, και με λίγο μόνο σπρώξιμο, κάνουν τις χώρες τους Ρουάντα, προς όφελος φυσικά όσων καιροφυλακτούν. Επίσης, χωρίς την οικονομική πλάτη της Λιβύης, η Αφρική είναι έρμαιο. Διαιρεμένη σε χώρες που ουτε ισχύ έχουν, ούτε ιδιαίτερη στρατιωτική δύναμη, ούτε οργάνωση.
Εκτός ίσως από την Νότια Αφρική, η Αφρικάνικες χώρες δεν είχαν καμία τύχη απέναντι στα γεωπολιτικά παιχνίδια. Όποτε ήθελαν οι δυτικοί μπορούσαν από να τους αλλάξουν το πολίτευμα μέχρι να τους οδηγήσουν στον εμφύλιο πόλεμο ή τη γενοκτονία. Και θα το έκαναν, όπως ίσως προσπαθούν να κάνουν και τώρα στη Λιβύη, αν, στο μεταξύ, δεν κατάφερναν να απομυζήσουν τον πλούτο τους. Οπότε, αφού παίρνουν τον πλούτο έτσι και αλλιώς, και από όπου τον παίρνουν, εκεί, απλά, δεν ακολουθούν τα χειρότερα.
Τι μας ενδιαφέρει όμως εμάς η Αφρική; Εμείς είμαστε πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης αυτή τη φορά. Θεωρητικά, αν πέσει η Λιβύη, αν διαλυθεί κάθε άμυνα της Αφρικής, και κάθε της οικονομική πλάτη, θα γίνει ξέφραγο αμπέλι, στη διάθεση μας. Εμάς των Ευρωπαίων. Και στο κάτω κάτω γιατί να σκάσουμε; Αυτό δεν κάνουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τόσους αιώνες για να προκόψουνε;
Θεωρητικά φαίνεται σωστό. Όσο σωστό φαίνεται όμως να σκοτώσεις κάποιον για κάποια λεφτά που μπορείς πανεύκολα να βγάλεις και μόνος σου. Η Ευρώπη θα μπορούσε πανεύκολα, με την τεχνολογική της υποδομή, πραγματικά, να μην έχει ανάγκη τα πετρέλαια της Λιβύης, ούτε και των υπόλοιπων αράβων. Αυτή η κατεύθυνση δράσης, θα έφερνε μάλιστα όχι μόνο άμεσα αλλά και πολύ μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Όμως εδώ έρχονται και οι αμερικάνοι στο όλο σύστημα. Αν η Ευρώπη γίνει ενεργειακά ανεξάρτητη, με οποιονδήποτε τρόπο, όταν η Αμερική δεν θα είναι, αυτό θα ανατρέψει δυναμικότατα τις παγκόσμιες ισορροπίες ισχύος. Πλέον δεν συγκρούονται όπλα με όπλα, συγκρούονται πλούτος με πλούτο. Αυτό το παρακολουθούμε εδώ και κάτι μήνες με τον πόλεμο που μαίνεται, στο ευρωπαϊκό έδαφος αυτή τη φορά, εναντίον των διάσημων πλέον "Αγορών".
Εκεί, μέσα στην όλη στροφή πολιτικής του, έρχεται ο Καντάφι και προσφέρει στην Ευρώπη την ενεργειακή απεξάρτηση από τους Σαουδάραβες. Περόμοια συμφωνία προμήθειας πετρελαίου, είχε η Ευρωπαική Ένωση και με το Ιρακ, επι τη ευκαιρία. Λίγο πριν εισβάλουν εκεί οι αμερικανοί. Όμως ο Καντάφι δεν έδινε πλέον καμία αφορμή και το εμπόριο του πετρελαίου του μπορούσε, θεωρητικά, να συνεχίζεται ανενόχλητο, προς οποιονδήποτε η Λιβυη επέλεγε. Αυτό θα έκανε 3 πράγματα μαζί:
1. Την Ευρώπη πολύ δυνατή
2. Τους Λίβυους και τον Καντάφι τον ίδιο ακόμη δυνατότερους και βέβαια
3. Την Αφρική ακόμη πιο δυνατή και ανεξάρτητη.
Ερχόμαστε λοιπόν στα τωρινά γεγονότα και εύλογα δημιουργείται η ερώτηση. Αν μερικές δεκάδες μόλις ένοπλοι στο κέντρο της Αθήνας, του Παρισιού ή του Βερολίνου, άρχιζαν να επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, να εφοδιάζουν άλλους με όπλα, για τον όποιο λόγο, ο Παπανδρέου, ο Σαρκοζί ή η Μέρκελ, δεν θα έβγαζαν άμεσα το στρατό και τα τάνκς και το στόλο και τα αεροπλάνα και τα πάντα να τους επιτεθούν; Θα τους έλεγε κανείς από την παγκόσμια κοινότητα τρελούς; Εσείς;
Ίσως ο Καντάφι πριν από χρόνια να ήταν άπληστος, ή να χειραγωγούσε τον πλούτο της Λιβύης για λογαριασμό του ίδιου και της οικογένειας του. Το γεγονός είναι πάντως ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο Καντάφι είναι πάμπλουτος και τα χρήματα δεν λείπουν ούτε σ'αυτόν ούτε στην οικογένεια του. Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια που πλούτιζε, κανείς δεν του επιτέθηκε και κανείς δεν στεναχωρήθηκε. Ακόμη και όταν έριξε, όπως λένε, εκείνο το αεροπλάνο.
Μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό του πόσο ΔΕΝ ενοχλήθηκε κανείς από τότε που ίσως να ήταν λίγο τρελός, είναι η διάσημη αμερικάνικη επίθεση για να τον σκοτώσουν. Έχει ματακουστεί αυτό; Αν ήσασταν στην Τρίπολη και βλέπατε το στρατόπεδο στο κέντρο της πόλης όπου ζει ο Καντάφι, θα καταλαβαίνατε. Με την τεχνολογία και τον οπλισμό των ΗΠΑ, στα 2 χιλιόμετρα από την ακτή, που βρίσκεται το στρατόπεδο, σε μια χώρα χωρίς στόλο, όπου ένα αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ θα μπορούσε να αράξει σε κάποια απόσταση από την ακτή ανενόχλητο κυριολεκτικά. Και μετά με μια πεντάλεπτη πτήση των αεροσκαφών του να βομβαρδίσει ότι θέλει. Αν πράγματι ήθελαν οι ΗΠΑ να τον σκοτώσουν, θα είχαν κάνει όλο αυτό το στρατόπεδο στάχτη. Οπότε απλά δεν το ήθελαν. Ίσως γιατί, έως τότε ο Καντάφι, προκειμένου να κρατήσει τους αμερικανούς απέξω, από μια χώρα με ελάχιστο πληθυσμό και ελάχιστα στρατεύματα επίσης, παρίστανε ότι συνεργαζόταν μαζί τους.
Ίσως αυτό να συνέβαινε με το αζημίωτο, με προμήθειες από τα πετρέλαια της Λιβύης, κάτι που βεβαίως θα εξόργισε αρκετούς Λίβυους. Τι θα προτιμούσαν όμως αλήθεια; Τον Καντάφι, ειδικά όπως αυτός είναι εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια, ή τους αμερικανούς; Πόσο μάλλον όταν, ακόμη και πρίν, που ο Καντάφι τους έκλεβε, αν έκλεβε, έπαιρνε μόνο ένα μικρό μέρος του πλούτου της Λιβύης ενώ οι αμερικανοί θα έπαιρναν τα πάντα. Όπως έκαναν στο Ιρακ.
Όμως εδώ και 15 χρόνια, γινόταν κάθε μέρα και πιο σαφές, ότι ίσως ο Μουαμάρ Καντάφι παρίστανε ακριβώς ότι συνεργαζόταν με τους αμερικανούς, ανίσχυρος να τους κρατήσει έξω από τη χώρα του δικαιωματικά. Κάτι που, ύστερα απο την στροφή του και κερδίζοντας ολοένα πόντους στη διεθνή κοινότητα, μπορούσε πλέον ολοένα περισσότερο να κάνει. Πόσο μάλλον σαν πρόεδρος της Παναφρικανικής Ένωσης, και εκπροσωπώντας μια ήπειρο στην οποία, παραδοσιακά, έχουν μάθει πλέον όλοι οι κάτοικοί της ότι οι Δυτικοί είναι οι εχθροί.
Μήπως δεν είναι η τρέλα του Καντάφι λοιπόν που ενόχλησε όσους ενόχλησε, αλλά ακριβώς η στροφή που εδώ και 12 χρόνια έκανε ο Καντάφι που άλλαξε τα πάντα; Τόσο στην χώρα του, όπως τα αλλάζει και στην Αφρική ολόκληρη; Μαζί βεβαίως με τις ισορροπίες Ευρώπης ΗΠΑ που αλλάζουν δραματικά με την Λιβύη ενεργειακό και πανίσχυρο σύμμαχο. Μήπως όσοι πολεμούν τον Καντάφι τώρα βρίσκουν τρέλα μια ανεξάρτητη Λιβύη, μια ανεξάρτητη Αφρική όπως επίσης και μια ανεξάρτητη Ευρώπη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου